بررسی رابطه بین سطح فعالیت فیزیکی و شاخص توانایی انجام کار در مشاغل اداری و عملیاتی

مقدمه: در اکثر کشورها بیماری های اسکلتی – عضلانی نسبت به سایر بیماری ها شیوع بیشتری دارد [1]. فعالیت فیزیکی منظم نقش مهمی در پیشگیری از کمردرد، پوکی استخوان، بیماری های قلبی عروقی، چاقی، انواع دیابت، سرطان، پرفشاری خون، افسردگی و مرگ زودرس دارد [2]. همچنین، توانایی کار منعکس کننده تعاملات بین میزان توانایی جسمانی و ذهنی، شرایط کاری، قابلیت های عملکردی کارکنان، وضعیت سلامت کارکنان میباشد [3]. در این پژوهش ارتباط بین شاخص توانایی انجام کار با سطح فعالیت فیزیکی بررسی شده است. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی- تحلیلی و به صورت مقطعی، در میان 120 نفر از کارکنان مشاغل اداری و عملیاتی انجام گرفت. برای اندازه گیری فعالیت فیزیکی و شاخص توانایی انجام کار بترتیب از پرسشنامه بین المللی فعالیت بدنی [4] و نسخه ایرانی پرسشنامه شاخص توانایی انجام کار [5] استفاده گردید. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار 20 SPSS انجام و 005 P value <معنادار تلقی گردید. نتایج: در این مطالعه، باغبان ها و کارمندان اداری به ترتیب با میانگین 4206/09 و 3567/58 بیشترین و کمترین سطح فعالیت فیزیکی را به خود اختصاص داده اند. ولی شاخص توانایی انجام کار در تمام گروه ها تقریبا مشابه بدست آمد. همچنین، آزمون پیرسون نشان داد، بین شاخص توانایی انجام کار با سن، سابقه کار و وزن رابطه معنادار وجود دارد ولی بین فعالیت فیریکی با هیچ کدام از پارامترها رابطه ای یافت نشد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های حاصل از پژوهش، جامعه مورد مطالعه از لحاظ شاخص توانایی انجام کار در گروه خوب و از لحاظ فعالیت فیزیکی در سطح بالایی قرار گرفت. همچنین بین شاخص توانایی انجام کار و فعالیت فیزیکی ارتباط معناداری وجود نداشت.

کلیدواژه ها:

فعالیت فیزیکی ، شاخص توانایی انجام کار ، اداری ، عملیاتی