بررسی اسکان غیر رسمی در شهر مشهد و ارائه راهکارهای مناسب برای بهبود روند آن

وجه مشخصه شهرنشینی جهان سومی، ناموزونی و نابرابری است. اشاعه قابل توجهی از ثروت و ازسوی دیگر اقلیتهایی که در فقر زندگی می کنند از ناکامیهای خطی مشی شهری قلمداد می شوند. حاشیه نشینی از پیامدهای توسعه ناهمسو و بدریخت در نظام شهرنشینی است. ارائه خدمات در قشربندی اجتماعی و اقتصادی تاثیرگذار است و وقتی حاشیه نشینان خود را ناتوان از بهبود وضعیت اجتماعی- اقتصادی خویش احساس کردند نوعی محرومیت در آنها بوجود آمده و آنها را به ارتکاب جرائم اجتماعی وادار کرده است. تحقیق حاضر قصد دارد اسکان غیر رسمی را در شهر مشهد بررسی کند و تاثیر کمکهای موسسات خیریه در شکل گیری حاشیه نشینی در این شهر .و کیفیت سطح زندگی حاشیه نشینیرا در این شهر نسبت به گذشته مورد بررسی قرار دهد.روش تحقیق ترکیبی از روشهای اسنادی، میدانی وآماری با استفاده از ابزار پرسشنامه می باشد.19,86درصد از تعداد پرسش شوندگان زیر پوشش موسسات خیریه هستند و 10,5درصد از آنها در صورت قطع کمکهای موسسات خیریه به زادگاه خود برمی گردند و89,5 درصد،پاسخ منفی دادند. در نتیجه کمکهای موسسات خیریه نقش چندانی در ایجاد حاشیه نشینی در شهر مشهد ندارند. ولی در زمینه افزایش سطح کیفیت زندگی نسبت به قبل از مهاجرت پاسخها مثبت بوده است. بطوریکه مهاجرین ازدرآمد ماهیانه، کیفیت مسکن و برخورداری از خدمات اساسی ابراز رضایتمندی کرده اند.

کلیدواژه ها:

حاشیه نشینی ، مشهد ، موسسات خیریه ، کیفیت سطح زندگی