حکمروایی شهری و برنامه ریزی توسعه(منطقه 5 تهران)

طی سه دهه گذشته، حکمروایی خوب شهری در مقابل رویکرد مدیریت شهری دولت محور مورد تایید و تا کید سازمان های بین المللی و ملی قرار گرفته و از آن به عنوان یکی از پیش نیازها و ویژگی های شهرهای پایدار یاد میکنند. این پژوهش با توجه بر این مهم، دو هدف اصلی را دنبال میکند: نخست، بررسی وضعیت حکمروایی شهری در شهر تهران و دوم ،تلاش برای شناخت تفاوتها وتشابه ها در نوع نگاه و ادراک دو ذینفع اصلی در مو ضوع حکمروایی خوب( یعنی شهروندان و مدیران و کار شنا سان) از شاخصهای حکمروایی در شهر تهران. روش تحقیق تو صیفی _تحلیلی و گردآوری داده ها مبتنی بر مطالعات کتابخانه و بررسی های پیمایشی میباشد. حکمروایی خوب را میتوان رویکرد، فرایند و شیوه مشارکتی اداره امور عمومی با مشارکت سه بخش دولتی، خصو صی و مدنی تعریف نمود. در سالهای اخیر در ایران، به طور گسترده از این رویکرد به عنوان ضرورت توسعه مدیریت شهری کشور نام برده شده و در موارد متعددی به ارزیابی تحقق آن در اداره امور عمومی شهرها نیز پرداخته شده است. این در حالی است که به ظرفیتهای موجود آن در قوانین و برنامه های توسعه شهری کشور توجه نشده است. اقدمات صورت پذیرفته در این خصوص، بیشتر در نفی انفعالی انحصار مدیریت دولتی در اداره ک شور و شهرها انجام پذیرفته است. به همین دلیل این تلا شها و اقدامات منجر به تبدیل این رویکرد به گفتمان رایج علمی و اجرایی حوزه مدیریت تو سعه شهری در ایران نشد. هدف این پژوهش، شناخت برنامه های توسعه شهری ایران و شهر تهران با اصول حکمروایی خوب و تو سعه مدیریت شهری ک شور ا ست. قوانین و برنامه های مورد ا ستفاده در این پژوهش، شامل قوانین تو سعه شهری ک شور ، برنامه های تو سعه شهری شهر تهران و برنامه های سازمانی شورای اسلامی شهر و شهرداری تهران میباشد. بر اساس یافته های این پژوهش، قوانین وبرنامه های توسعه شهری ایران با اصول حکمروایی خوب شهری ارتباط دارند، اما به ندرت با آنهامنطبق می باشند.

کلیدواژه ها:

قوانین توسعه شهری ، برنامه های توسعه شهری ، حکمروایی خوب شهری