طراحی سازه های نیمه پیش ساخته و خود تکمیل شونده با الهام از استخوان اسفنجی (ترابکولار) انسان

تلاش اصلی این مقاله ارائه ی پیشنهادی برای سازه های نیمه پیش ساخته است که به مرور زمان با جذب مصالح از محیط اطراف خود، رشد می یابند و خود را تکمیل می کنند مزیت این نوع روش ساخت نسبت به روش های ساخت موجود، صرفه جویی در مصرف مصالح و تهیه تدریجی مصالح مورد نیاز از طبیعت است. نمونه ی این ساختارها در طبیعت استخوان های بدن انسان است که با خاصیت پیزوالکتریکی که دارد به مرور زمان و با توجه به نیاز لازم از خون کلسیم و دیگر مواد آلی و معدنی را جذب می کند و در جهت بارهای وارده خود را تقویت می کند و رشد می یابد. مزیت این روش هوشمندی و تطبیق پذیری هرچه بیشتر محصول معماری با نیاز انسان است در استخوان انسان سلول های استئوبلاست و استئوکلاست مسئول تخریب سلول های قدیمی و بی استفاده استخوان و تولید سلول های جدید در قسمت های لازم و جهت نیروهای وارده هستند. در این مقاله چگونگی شبیه سازی چنین ساختار هوشمندی که توانایی تخریب و ترمیم خود را در قسمت های مورد نیاز دارد، ارائه می شود.

کلیدواژه ها:

معماری بیونیک ، استخوان اسفنجی ، نیمه پیش ساختگی ، رسوب گذاری نمک ، خاصیت پیزوالکتریک