خودگردایش پلیمرهای آزوی دومحیط دوست در محلول ها

پلیمرهای دومحیط دوست، از واحدهای ساختاری آب دوست و آب گریز تشکیل می شوند. گروه های آب دوست را می توان با رنگ سازهای آزو یا به طور معمول تر با اتصال به سایر بخش های پلیمر وارد کرد. پلیمرهای آزوی دو محیط دوست شامل هوموپلیمرها، کوپلیمرهای تصادفی، کوپلیمرهای دسته ای و پیوندی و پلیمرهای شبه ستاره ای، دنباله دار و درختی هستند. این پلیمرها به عنوان همتایان سنتزی ترکیبات دومحیط دوست موجود در طبیعت مانند چربی ها و پروتئین ها حائز اهمیت اند. پلیمرهای دومحیط دوست، به ویژه کوپلیمرهای دسته ای، می توانند انواع مختلفی از انبوهه های منظم از قبیل میسل ها و وزیکول ها را تشکیل دهند. در مقایسه با میسل ها (از سطح فعال های سنتی)، به تازگی انبوهه های پلیمری به دلیل داشتن مزایایی نظیر پایداری، چقرمگی و میسلی شدن، بسته به حلال انتخابی شناخته شده اند. در بسیاری از موارد، شکل شناسی انبوهه های پلیمری و کاربرد آن در ارتباط نزدیک با هم هستند. بنابراین، کنترل شکل شناسی انبوهه های کوپلیمرهای دسته ای از ارزش کاربردی بسیاری برخوردار است. مواد پلیمری خودگردایشی با ساختارهای معین از قبیل نانوگوی ها، نانومیله ها، وزیکول ها، نانولایه ها و سایر نانوساختارها به دلیل کاربردهای بالقوه در مهندسی زیست پزشکی، الکترونیک و اپتیک مورد توجه بسیار قرار گرفته اند. ساختارهای خودگردایشی پلیمرهای آزو، زمانی که تحت نور یا سایر محرک های خارجی قرار می گیرند، می توانند متحمل تغییرات ساختاری در حالت محلول یا جامد شوند. درک فرایند خودگردایش می تواند به گسترش مواد نورپاسخگو با عملکردهای جدید برای کاربردهای آینده منجر شود. در این مقاله، خودگردایش پلیمرهای آزوی دومحیط دوست در محلول مرور می شود.

کلیدواژه ها:

پلیمر دو محیط دوست ، پلیمر آزو ، خودگردایش ، آزوبنزن ، نانو ساختار