بهینه سازی ریزازدیادی دو رقم بومی سیب گلبهار و شربتی

تاکنون مطالعات زیادی در رابطه با کشت بافت و ریزازدیادی در ارقام مختلف صورت گرفته است. هدف از مطالعه حاضر بهینه سازی ریزازدیادی دو رقم بومی سیب (گلبهار و شربتی) و بررسی اثر محیط های کشت مختلف به همراه تنظیم کننده های رشد گیاهی بود که در دو فصل رشد بهار و پاییز اقدام به نمونه برداری شد. ریز نمونه های دارای یک جوانه جانبی پس از ضدعفونی در محیط کشت MS (1962 (Murashige and Skoog, دارای یک میلیگرم در لیتر 3,GA یک میلیگرم در لیتر IP20/1 , میکرومولار در لیتر 2 ,IBA میکرومولار در لیتر BAP به همراه 30 گرم در لیتر ساکارز، 7 گرم در لیتر آگار و 100 میلیگرم در لیتر فلوروگلوسینول قرار گرفتند و طی هر بار واکشت درصد آلودگی و زنده مانی آنها اندازه گیری شد، نتایج نشان داد درصد زندهمانی در فصل بهار بطور قابل ملاحظه ای بالاتر از فصل پاییز بود که این موضوع رابطه عکس با افزایش درصد آلودگی در فصل پاییز داشت. در این آزمایش اثر بهترین محیط پرآوری در شش محیط مختلف IP 2IP, WPM+2IP, VS+2(MS, VS, WPM, MS+ حاوی غلظت های یکسان تنظیم کننده های رشدی µM BAP) 2 µM IBA, 0٫1 ,3mg/L GA1 و IP2 در دو سطح صفر و یک میلیگرم، بر روی شاخص های رشدی از جمله تعداد شاخه جانبی، طول شاخه اصلی، ارتفاع کل شاخساره ها، تعداد برگ و همچنین وزن تر و خشک گیاهچه ها 6 هفته پس از کشت مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد در فاصله زمانی 6 هفته بیشترین میزان پرآوری در بین محیط های آزمایش در هر دو رقم برای اکثر شاخص های رشد در محیط کشت MS حاصل شد. همچنین محیط MS در رقم گلبهار بهترین نتایج را از نظر تعداد شاخه جانبی (بطور میانگین 3 شاخه) در صورتیکه در محیط VS تنها با میانگین 1 شاخه، کمترین باززایی و همچنین بیشترین طول شاخساره به ترتیب در ارقام گلبهار و شربتی 3/9 و 3/7 نیز در محیط MS حاصل شد. در این تحقیق آزمایشها برای هر رقم به صورت فاکتوریلدر قالب طرح کاملا تصادفی به صورت جداگانه انجام شد.

کلیدواژه ها:

2 ایزوپنتیل آدنین ، پرآوری ، تنطیم های رشد ، ریشه زایی ، سایتوکنین.