بررسی نقش واسطه گری باورهای انگیزش تحصیلی در تعلق به مدرسه فرزندان با توجه به متغیر نگرش خانواده به مدرسه

هدف از این پژوهش، بررسی نقش باورهای انگیزش تحصیلی در تعلق به مدرسه فرزندان با توجه به متغیر نگرش خانواده به مدرسه بود. در این پژوهش تعلق به مدرسه به عنوان متغیر درونزاد، نگرش خانواده به عنوان متغیرهای برونزاد و باورهای انگیزشی به عنوان متغیر واسطه درنظر گرفته شدند. شرکت کنندگان این پژوهش شامل 160 دانش آموز دختر و پسر از هر کلاس 5 دانشآموز و والدین 160 مادر کلاس پنجم و ششم ابتدایی شهر شیراز بودند که با روش نمونه گیری تصادفی خوشهای انتخاب شدند. برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامه تعلق به مدرسه بری و بتی، ، پرسشنامه نگرش خانواده به مدرسه سامال، 2014 و پرسشنامه باورهای انگیزشی راین و کانل، 1989 استفاده شد. برای تعیین پایایی و روایی ابزارها به ترتیب از روش آلفای کرونباخ و همبستگی گویه ها با ابعاد نمره کل استفاده شد. شواهد موید روایی و پایایی مطلوب پرسشنامه ها بود. داده ها با استفاده از نرم افزار AMOS مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که نگرش های خانواده به صورت مستقیم و غیرمستقیم پیش بینی کننده مثبت و معنادار تعلق به مدرسه فرزندان بود. بعلاوه، بعدهای کنترلی و خوداستقلالی باورهای انگیزشی نیز پیش بینی کننده مثبت و معنادار تعلق به مدرسه فرزندان بود. به طورکلی، یافته های این پژوهش نشان داد که نگرش خانواده میتواند به عنوان متغیر پیشایند بر تعلق به مدرسه تاثیر بگذارد. به علاوه، باورهای انگیزشی میتواند به عنوان عامل واسطه ای میان نگرش خانواده و تعلق به مدرسه فرزندان مورد توجه قرار بگیرد.

کلیدواژه ها:

باورهای انگیزش تحصیلی ، تعلق به مدرسه ، نگرش معلمان