مرغ سحر ؛ تصنیف پردازی بهار

بی گمان در صد سال اخیر، بر تارک ادب و فرهنگ ایران زمین گوهری تابناک تر از ملک الشعرا بهار ندرخشیده است. بهار بزرگ ترین و قوی ترین شاعر کلاسیک و موسیقی شناس زبان فارسی در دوران معاصر است و چهره نام آوری است که شعرش را بیشتر در خدمت میهن و آزادی سرود. این قصیده سرای چیره دست توانست در حقیقت سبکی پاسخگوی زمانه خویش به وجود بیاورد که همانا بیان حدیث زندگی سیاسی و اجتماعی ملت ما در قالب های کهن و آشنای شعر فارسی به ویژه قصیده بود. رویه دیگر بهار قصیده سرا، بهار ترانه پرداز است. بهاری که با کلام گذاری روی نغمات موسیقی دانان بزرگ عصر خویش همچون جهانگیر مراد معروف به حسام السلطنه، درویش خان، مرتضی نی داود، رضا محجوبی و بسیاری دیگر، دست به کاری شگرف زد و همان قضایای ملی و میهنی را به دامان شعر ملحون یعنی تصنیف کشید. از بهار تصنیف ساز آگاهی چندان روشنی نداریم. پژوهش هایی هم که در سال های اخیر درباره بهار و به طور کلی قالب تصنیف صورت گرفته است فاقد توجهی عمیق نسبت به چگونگی برخورد این شاعر با هنر مزبور می باشد. در این پژوهش به بررسی تصنیف و تصنیف سازی در اشعار بهار می پردازیم.

کلیدواژه ها:

شعر معاصر ، ملک الشعرا بهار ، موسیقی ، تصنیف ، مرغ