بهار و فردوسی، شاعران خطه ی خراسان

هر شاعری عصاره ی دوره های ادبی پیش از خود است. برخی دوره ها بیشتر و برخی کمتر در دوره های بعدی تاثیر می گذارند. سبک خراسانی و خصوصا شاهنامه فردوسی، اثر ماندگاری است که الگوی کار بسیاری از متاخرین قرار گرفته است. جلوه هایی از این تاثیرپذیری در آثار ملک الشعرای آستان قدس رضوی، محمدتقی بهار، نیز دیده می شود. هدف این مقاله در ابتدا تطبیق مشابهت های دو شاعر (فردوسی و بهار) در سطوح زبانی، ادبی و فکری است و سپس با بررسی همه جانبه ی اشعار بهار در صورت و معنا و با استفاده از دیدگاه های بلاغت سنتی و مدرن، زبان حماسی بهار بررسی شده است. شواهد حاکی از آن است که بهار از بسیاری از مفاخرات شاهنامه استفاده کرده است تا از مضمون ظلم زمانه و لزوم مبارزه با آن با زبان نمادین سخن بگوید.

کلیدواژه ها:

بهار ، فردوسی ، سبک خراسانی و زبان حماسی