تبیین ارتباط بین شاخص های مکانی- فضایی با سطح توسعه یافتگی روستایی (مطالعه موردی شهرستان چگنی استان لرستان)

امروزه توسعه موزون و یکپارچه سرزمین هدف اصلی سیاست گذاران و برنامه ریزان توسعه است. بررسی و شناخت سطح توسعه ی روستاهای یک منطقه در برنامه ریزی های فضایی اهمیت بسزایی دارد. پژوهش حاضر ضمن تبیین شاخص های توسعه یافتگی روستاهای شهرستان چگنی به رتبه بندی بخش های سهگانه این شهرستان از حیث میزان توسعه یافتگی می پردازد. بر اساس یافته های حاصل از مطالعات میدانی و بررسی های آماری صورت گرفته، بخش مرکزی شهرستان چگنی از دو بخش دیگر توسعه یافته تر می باشد. در اکثر شاخص ها، اختلاف دو بخش مرکزی و ویسیان با بخش شاهیوند چشمگیر می باشد و اختلاف معنادار است. بطور کلی فاصله بخش مرکزی از ایده آل مثبت 0/12 می باشد در حالیکه این درصد برای بخش ویسیان و شاهیوند به ترتیب 3/29 و 5/12 می باشد. بخش شاهیوند نزدیک ترین فاصله را به ایدهآل منفی دارد و ضریب فاصله برای این بخش 0/021 می باشد، در حالیکه این ضریب برای بخش مرکزی تقریبا 0/98 می باشد. سطح توسعه یافتگی بخش های موردمطالعه در بخش کشاورزی به هم نزدیک است. در بخش دامپروری نیز سه بخش مورد مطالعه نزدیک به هم می باشد، در این زمینه بخش مرکزی با ضریب فاصله 0/87 رتبه اول را کسب کرده است. بخش شاهیوند فقط در این زمینه با ضریب فاصله 0/31 توسعه یافته تر از بخش ویسیان می باشد که ضریب فاصله آن 0/29 می باشد. بر اساس نتایج آزمون های آماری و آزمون فرضیات پژوهش حاضر میتوان گفت که بین میزان سطح توسعه یافتگی بخش های شهرستان چگنی و فاصله آنها از مرکز شهرستان ارتباط معکوسی برقرار است، به این معنا که هر چه فاصله روستاها از مرکز شهرستان بیشترباشد از سطح توسعه یافتگی کمتری برخوردار است.

کلیدواژه ها:

شهرستان چگنی ، ناحیه ، سطح توسعه یافتگی ، تاپسیس