مرور مدل های طراحی منظومه های ماهواره ای با رویکرد بررسی مطالعات صورت گرفته

در این مقاله، به مطالعه و بررسی مدلها و الگوریتم های مختلف آرایش منظومه ای ماهواره ها به منظور فراهم کردن پوشش مداوم منطقه ای یا سراسری پرداخته شده است. برای این منظور، مدلهای کلاسیک واکر و پوشش خیابانی در کنار مدلهای توسعه یافته دریم، منظومه شکوفهای، 4+2N و همچنین جستجوی تصادفی تطبیقی مورد بررسی قرار گرفته است. با استفاد از دادهای بدست آمده و مقایسه میان مدلهای فوق، مشخص میگردد که در میان سه مدل 4+2N، منظومه شکوفه ای و واکر، مدل 4+2N نسبت به مدل های کلاسیک نتایج بهتری را بدست میدهد. به عنوان مثال، درصد پوشش توس مدل 4+2N می تواند با 5 ماهواره به 100٪ برسد در حالی که این مقدار برای مدلهای کلاسیک حداکثر40٪ است. همچنین در مقایسه میان سه منظومه متمایل، قطبی متقارن و قطبی غیرمتقارن می توان دریافت که منظومه های قطبی برای فراهم کردن یک پوشش یکسان به نیمی از ماهواره های حالت متمایل نیاز دارند و دلیل این موضوع همپوشانی کمتر مناطق در صفحات مجاور مداری در منظومه های متمایل است. همچنین هنگامی که تغییر فاز و پوششی فراتر از خیابانها مدنظر باشد، پیکربندی غیرمتقارن قطبی عملکرد بهتری نسبت به حالت متقارن دارد. افزایش ارتفاع مداری و همچنین ابعاد ماهواره ها دو عامل اثرگذار در بهبود عملکرد پوشش مداوم است. علاوه براین، با بررسی الگوریتم جستجوی تصادفی تطبیقی مشخص گردید که استفاده از این الگوریتم با ترکیب الگوریتمهای کلاسیک مانند روش واکر و پوشش خیابانی منجر به طراحی یک منظومه بهینه میشود.