بررسی نقش احساس گرایی برارتقای حس تعلق به مکان در مجموعه های مسکونی

مسکن یکی از فضاهای حیاتی است که با توجه به ویژگی هایش می تواند موجب تعالی ابعاد وجودی انسان گردد. در خلق این فضا علاوه بر توجه به استانداردهای فیزیکی و نیازهای فیزیولوژیکی، می بایست تمایلات روحی انسان ها نیز مد نظر قرار گیرد. بررسی مقوله احساس گرایی به عنوان یکی از عوامل افزایش کیفیت در امر مسکن، بحثی با اهمیت و قابل توجه است. به نظر می رسد زمان آن فرا رسیده که دیگر معماران علاوه بر جنبه های کمی در امر مسکن، به ویژگی ها و نیازهای کیفی استفاده کنندگان در امر مسکن بیندیشند. افزایش و ارتقای سطح کیفی در امر مسکن، در نظر گرفتن نیازها، احساسات و روحیات استفاده کنندگان، نه تنها موجب بهبود سطح زندگی ساکنین در سطح فیزیکی و کمی مسکن خواهد شد، بلکه تامین این نیازها باعث ایجاد رضایت مندی و آرامش در استفاده کنندگان مسکن و در نهایت جامعه خواهد گردید. این مقاله سعی در یافتن روشی جهت توجه به مقوله احساس گرایی، به عنوان یکی از عناصر افزایش کیفیت در امرمسکن و افزایش حس تعلق به آن دارد. در این پژوهش با استفاده از روش پژوهش اسنادی و مطالعات کتابخانه ای، به بررسی اهمیت نقش احساس در طراحی مطلوب تر مسکن پرداخته خواهد شد و در نتیجه سعی می شود با درک توجه به این مقوله در طرح های معماری، پویایی و آرامش در مجموعه های مسکونی بیش از پیش ایجاد شود و در نهایت موجب پایداری اجتماعی مجموعههای مسکونی، افزایش حس تعلق و دلبستگی به مکان و در نتیجه ایجاد حس مطلوب تر ساکنین گردد

کلیدواژه ها:

احساس و فرایند های آن ، رابطه معماری و احساس ، حس تعلق به مکان ، فرهنگ ، پایداری اجتماعی