بررسی مفهوم سرزندگی در طراحی فضاهای عمومی

از مشکلات جدی امروزه در عصر تکنولوژی، کاهش احساس شادی و سرزندگی است. از آنجا که رسالت هنر معماری بهبود وضعیت زیستی بشر از طریق افزایش کیفیت فضا می باشد و این امر زمانی محقق می شود که نه تنها پاسخگوی جنبه های عملکردی و زیبایی شناختی باشد، بلکه نیازهای روانی و رویاهای روزمره ی افراد را نیز برآورده سازد. لذا می توان سرزندگی را جزئی جدایی ناپذیر از یک معماری مطلوب دانست که درصدد است حس نشاط را به مخاطبان فضا منتقل کند. در راستای بکارگیری سرزندگی در فضای معماری، هدف اصلی این تحقیق ایجاد سرزندگی در فضای عمومی می باشد که بخش های مختلف آن با پذیرا بودن اقشار مختلف و با ایجاد فضاهای جمعی علاوه بر افزایش حضور افراد، نقش مهمی در تقویت سرزندگی و نشاط عمومی ایفا میکند. همچنین با توجه به این مطلب که، در دنیای امروز حضور در مراکز عمومی به بخشی بدیهی و اجتناب ناپذیر برای اقشار مختلف جامعه تبدیل گردیده است لذا این پژوهش با این پیش فرض که سرزندگی در معماری سبب تقویت کیفیت فضایی شده و به جذب گروه های مختلف سنی در فضاهای عمومی کمک میکند، در پی پاسخگویی به این دو سوال است که: معماری با رویکرد سرزندگی، دارای چه ویژگی هایی می باشد و همچنین چه مولفه هایی در ایجاد این سرزندگی در معماری موثر میباشند در راستای پاسخگویی به سوالات پژوهش در بخش نظری از طریق تحلیل محتوا، پس از آشنایی با تعاریف و ابعاد مفهوم سرزندگی، به مولفه های اصلی در این زمینه اشاره خواهیم نمود.

کلیدواژه ها:

طراحی معماری ، سرزندگی ، فضای عمومی