شادکامی و سلامت روانی در تعلیم و تربیت مدارس دوره ابتدایی

زندگی در دنیای کنونی متفاوت با زمانهای گذشته است. پدیده های جدید، متنوع و به هم پیچیده آنچنان فراوان و نوبه نو شدهاند که دانایی ها، توانایی ها و امکانات را اجتنابناپذیر میکنند. دانستنیها و مهارتها باید قادر باشند سلامت و بهداشت روانی را در مواجه ه با مشکلات زندگی تضمین کنند. به همین دلیل، پژوهش حاضر تلاش میکند با بررسی مطالعات صورت گرفته در حوزه روانشناسی و علوم تربیتی، مجموعه عوامل ایجاد شادکامی در مدارس را که یکی از مولفه های اصلی بهداشت روانی است، شناسایی نماید. یافته ها نشان میدهندآموزش وپرورش مدرن به این نکته پی برده است که یادگیری باید از همان کودکی، همه ابعاد زندگی را پوشش دهد. به همین دلیل است که در کشورهای توسعه یافته، به موازات آموزش علوم و فنون به جنبه های دیگری چون رشد هیجانی و عاطفی، تمرکز حواس، تفکر، مهرورزی و...در متن مهارتهای زندگی پرداخته شده است. در چند سال اخیر در ایران نیز بهداشت روانی به صورت قلمروی وسیع و منطقی برای مطالعه و پژوهش مطرح شده است. سند تحول بنیادین در گزاره شماره 10 بیانیه ارزشها، نشاط را یکی از گزاره های ارزشی نظام تعلیم و تربیت معرفی میکند. همچنین، تربیت انسان سالم و بانشاط به عنوان یکی از اهداف کلان تعلیم و تربیت مطرح شده است. شادکامی همراه نگرش مثبت و امیدوارانه به آینده، منشا تحرک، تلاش و پویایی است و از طرف دیگر، افسردگی بزرگترین عامل از بین برنده بهداشت روانی شناخته میشود. بر اساس الگوی آزادمنشانه کارل راجرز، معلم باید کودک را بپذیرد و به عنوان انسانی با توانایی های بالقوه به او ارج نهد. معلم بجای حکمرانی به کودک،باید سعی در جهت دادن اعمال کودک به سوی پیشرفت موفقیت آمیز و سازگاری کند.

کلیدواژه ها:

شادکامی ، سلامت روانی ، تعلیم و تربیت