اثر گلای اگزال و هالویسیت بر پایداری و قطر نانوالیاف ماتریس ترکیبی آلژینات/پلی وینیل الکل تولید شده با روش الکتروریسی

ترکیب پلیمرهای طبیعی و سنتزی به واسطه مزایایی نظیر چسبندگی سلولی مناسب و زیست سازگاری در سامانه های تثبیت بیوکاتالیست ها، مورد استفاده قرار گرفته اند. مساحت سطح تماس و تخلخل بالا یکی از مهمترین موارد در بحث استفاده از این حامل ها در سامانه های تثبی است. با استفاده از فرایند الکتروریسی می توان ماتریس های برخوردار از نانو و میکروالیاف از محلول های پلیمری با تخلخل و سطح تماس بالا سنتز نمود. ماتریس های برپایه آلژینات/پلی وینیتل الکل در بسیاری از تحقیقات برای تثبیت بیوکاتالیست ها استفاده شده اند اما یکی از مهم ترین ضعف های این ماتریس، عدم پایداری در محیط آبی است. در این تحقیق ماتریس ترکیبی آلژینات/پلی وینیل الکل با استفاده از الکتروریسی سنتز شده و تاثیر گلای اگزال و نانولوله های هالویسیت در پایداری و قطر الیاف مطالعه شده است. پایداری نمونه ها در آب بررسی و برای نمونه های پایدار در آب ، تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی ارزیابی شد. در ادامه توسط نرم افزار پردازش تصویر، قطر الیاف و قطر تخلخل های به وجود آمده جهت مقایسه اندازه گیری شد. بر طبق نتایج، افزودن گلای اگزال و هالویسیت منجر به پایداری نمونه ها در فاز آبی شد. با کاهش درصد گلای اگزال از 20% به 10% میانگین قطر نانوالیاف از 344/7 به 200/8 نانومتر کاهش و قطر تخلخل حامل ها از 1155 به 2490 نانومتر افزایش یافته است. براساس نتایج، می توان گفت غلظت 10 % گلای اگزال در حضور 5 % هالویسیت منجر به تولید ماتریس با تخلخل مناسب و پایدار در محیط آبی می شود.

کلیدواژه ها:

آلژینات ، الکتروریسی ، پلی وینیل الکل ، گلای اگزال ، نانوالیاف ، هالویسیت