بررسی بازیابی و توزیع پذیری سفالکسین در سیستم ھای دوفازی آبی استونیتریل + گلوکز

بازیافت بیومولکول ھا با استفاده از سیستم ھای دوفازی آبی روشی جدید، کارآمد و اقتصادی برای جداسازی مواد بیولوژیکی از قبیل آنتی بیوتیک ھا می باشند. تاکنون بسیاری از جفت محلول ھا برای تشکیل سیستم ھای دوفازی مورد استفاده قرار گرفته اند، اما در این بین توجه کمی روی ساکاریدھا صورت گرفته است. از این رو در این مقاله استفاده از استونیتریل و گلوکز که یک مونوساکارید می باشد، برای تھیه سیستم ھای دوفازی آبی و کاربرد آن در توزیع پذیری سفالکسین مورد مطالعه قرار گرفته است. منحنی باینودال در دمای 300 کلوین رسم گردیده و از معادله مرچوک برای انطباق داده ھای تجربی استفاده شده است. در ادامه خطوط واصل برای چھار خوراک با درصدھای مختلف گلوکز رسم گردیده و توزیع پذیری سفالکسین در این چھار خط رابط محاسبه شده است. نتایج نشان می دھد، تمایل سفالکسین برای حضور در فاز پایین (گلوکز) به مراتب بیشتر از فاز بالا (استونیتریل) است که با افزایش غلظت پلیمر ضریب تفکیک پذیری سفالکسین افزایش می یابد. در بھترین خط واصل ضریب توزیع پذیری 10/15 با بازیابی 87 درصد گزارش شده است.

کلیدواژه ها:

سیستم ھای دوفازی آبی ، سفالکسین ، استونیتریل ، پلیمر قندی ، گلوکز ، توزیع پذیری