بررسی اثربخشی مشاوره گروهی مبتنی بر واقعیت درمانی بر تعاملات عاطفی و ناگویی خلقی زنان در دوران آشیانه خالی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی مشاوره گروهی مبتنی بر واقعیت درمانی بر تعاملات عاطفی و ناگویی خلقی زنان در دوران آشیانه خالی است. روش پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون -پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر تهران در سال 1397 که دچار سندرم آشیانه خالی شده اند، بودند. به علت کثرت افراد جامعه آماری در مرحله نخست از روش نمونه گیری خوشه ای استفاده شد. در مرحله دوم، تعداد 30 نفر به عنوان نمونه انتخابی به روش نمونه گیری تصادفی مشخص شدند. و در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. افراد گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 90) دقیقه ای) هر دوهفته ای یکبار در جلسات مشاوره گروهی مبتنی بر واقعیت درمانی شرکت کردند. ابزار جمع آوری داده ها در این پژوهش پرسشنامه ی ناگویی خلقی تورنتو (1994) و پرسشنامه الگوهای ارتباطی و عاطفی کریستینسن و سالاوی (1984) بود. برای تجزیه وتحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس در محیط نرمافزار spss نسخه 22 استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که مشاوره گروهی مبتنی بر واقعیت درمانی، تعاملات عاطفی و ناگویی خلقی زنان در دوران آشیانه خالی را بهبود میدهد. ازاینرو روش مشاوره گروهی مبتنی بر واقعیت درمانی برای افزایش تعاملات عاطفی و کاهش ناگویی خلقی زنان در دوران آشیانه خالی توصیه میشود.

کلیدواژه ها:

مشاوره گروهی ، واقعیت درمانی ، تعاملات عاطفی ، ناگویی خلقی ، آشیانه خالی