بررسی اثربخشی گروه درمانی شناختی- رفتاری بر شفقت خود و تفرد- جدایی دانشجویان

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی گروه درمانی شناختی - رفتاری بر شفقت خود و تفرد – جدایی دانشجویان انجام شد. این مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان دختر مقطع کاردانی و کارشناسی دانشگاه آزاد واحد بیرجند در سال تحصیلی1397 -98 بودند. از این بین 30 نفر به صورت نمونه گیری در دسترس و هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل به نسبت یکسان گمارده شدند. گروه آزمایش به صورت گروهی به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای (هفته ای دوبار) درمان شناختی- رفتاری را دریافت کردند؛ گروه کنترل به مدت دوماه در لیست انتظار قرار گرفت. به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های شفقت خود نف (2003) و تفرد – جدایی کریستنسون و همکاران (1985)، استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده های پژوهش از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره به کمک نرم افزار SPSS نسخه 23 استفاده شد. نتایج حاصل از تحلیل داده های پژوهش نشان داد که با کنترل اثر پیشآزمون، تفاوت معناداری بین میانگین نمرات شفقت خود و تفرد – جدایی در مرحله پس آزمون وجود دارد .(P> 0/001) بهعبارتدیگر، گروه درمانی شناختی- رفتاری، با توجه به میانگین نمرات پس آزمون شفقت خود و تفرد – جدایی در مرحله پس آزمون باعث افزایش شفقت خود و کاهش تفرد- جدایی دانشجویان شده است. با استناد به یافته های این پژوهش، پیشنهاد میشود که نتایج مثبت این درمان در جهت تسهیل روند استقلال دانشجوبان از والدین و همزمان افزایش احساس به هم پیوستگی و ارتباط بینفردی مورد توجه قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی- رفتاری ، شفقت خود ، تفرد - جدایی ، دانشجویان