بررسی تاثیر یک برنامه آموزشی مبتنی بر ایفای نقش بر نمره همدلی با بیمار در دانشجویان کارشناسی اتاق عمل: یک مطالعه کارآزمایی بالینی

زمینه و هدف:همدلی که به معنای توانایی قرار دادن خود بجای دیگری بمنظور درک بهتر احساسات و تجربیات طرف مقابل است، عامل مهمی در روابط مراقبین سامت با بیماران می باشد که در محیط پر استرس اتاق عمل، می تواند نتایج درمانی مثبتی را بدنبال داشته باشد. با این حال بعلت تکنولوژی محور بودن کار در اتاق عمل، توجه کمی نسبت به آموزش این مضمون به دانشجویان این رشته شده است. لذا هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر یک برنامه آموزشی مبتنی بر ایفای نقش با مضمون همدلی با بیمار بر نمره همدلی دانشجویان اتاق عمل می باشد.مواد و روش ها:این مطالعه کارآزمایی بالینی IRCT20180519039726N1 در سال تحصیلی 1396- 97 بر روی تعداد 77 نفر 36 نفر در گروه آزمون و 41 نفر در گروه کنترل از دانشجویان سال های اول تا چهارم مقطع کارشناسی رشته اتاق عمل در دانشکده پرستاری و مامایی اصفهان انجام شد. روش نمونه گیری بصورت تصادفی طبقه ای بود. ابزار مورد استفاده، پرسشنامه همدلی با بیمار جفرسون نسخه مربوط به دانشجویان حرفه های سلامت JSE-HPS بود که در سه مرحله قبل، بلافاصله و یک ماه بعد از مداخله توسط نمونه ها تکمیل شد.مداخله در گروه آزمون شامل یک برنامه آموزشی 12 ساعته (طی 3 جلسه) بود که در جلسات اول و دوم، مباحث تئوری درخصوص همدلی با بیمار در اتاق عمل ارائه شد و در جلسه سوم، تکنیک های آموخته شده با روش ایفای نقش توسط نمونه ها اجرا شد. تجزیه و تحلیل داده ها به کمک آمار توصیفی و آزمون های آماری t مستقل، کای اسکوئر، من ویتنی، آنالیز واریانس با تکرار مشاهدات و آزمون تعقیبی LSD در نرم افزار SPSS 22.0 انجام شدP<0/05یافته ها:نتایج نشان داد در گروه کنترل 29 نفر دختر و 32 نفر مجرد با میانگین سنی 20/ 83 سال و در گروه آزمون 24 نفر دختر و 31 نفر مجرد با میانگین سنی 21 / 44 سال حضور داشتند. مقایسه میانگین نمره کل همدلی با بیمار قبل از مداخله در گروه کنترل 105 / 95 ± 8/ 59 و آزمون 107 / 31 ± 8/ 97 اختلاف آماری معنی داری را نشان نداد P=0/05اما بلافاصله بعد از مداخله، میانگین نمره کل همدلی در گروه آزمون 120 / 58 ± 12 / 47 بطور معنی داری بیشتر از گروه کنترل 103 / 98 ± 10/ 48 شدP<0/001 یک ماه بعد از مداخله نیز، میانگین نمره کل همدلی در گروه آزمون 122/ 11 ± 12 / 05 بطور معنی داری بیشتر از گروه کنترل 105 / 02 ± 10/ 46 بود P<0/001بحث و نتیجه گیری:آموزش همدلی با بیمار به روش ایفای نقش، سبب افزایش نمره همدلی دانشجویان اتاق عمل شد که نشان می دهد همدلی می تواند از طریق آموزش ارتقا یابد. همچنین روش ایفای نقش، شیوه آموزشی جذابی برای دانشجویان بود. بنظر می رسد ایجاد تغییراتی در کوریکولوم آموزشی دانشجویان اتاق عمل بمنظور آشنایی آنها با مفهوم ارتباط همدلانه با بیمار ضروری باشد

کلیدواژه ها:

ایفای نقش ، همدلی ، ارتباط ، بیمار ، دانشجو ، اتاق عمل ، کارآزمایی بالینی