موقعیت اجتماعی گرایش به دعا در جامعه ایرانی _ اسلامی معاصر (یک تحلیل ثانویه)

بخشی از فهم زیست جهان دینی در گروی شناخت میزان کمی و کیفی گرایش  نگرش به دعاخوانی است. در این راستا، یک راه مطمین، مناسب و مستند از لحاظ منطق پژوهش اجتماعی، مراجعه به اجتماع دینی است. به این منظور، در مقاله حاضر به استناد داده های ثانویه به دست آمده و گردآوری شده مرتبط با این مضمون و با به کارگیری از تحلیل ثانویه به توصیف موقعیت اجتماعی دعاخوانی در ایران پرداخته شده است. این داده ها به خوبی نشان می دهد که تا چه اندازه و چگونه اعضای یک اجتماع دینی در موقعیت اجتماعی دعاخوانی قرار گرفته اند. به طور عمده، همه موقعیت ها و وضعیت های اجتماعی به صورت شبکه ای به هم گره خورده اند؛ از این رو، این اصل را باید درباره موقعیت و توزیع اجتماعی دعاخوانی در ایران صادق فرض کرد. به این ترتیب، دعاخوانی را باید بخشی از شبکه اجتماعی دینداری، یا به عبارت جامعه شناختی آن، شبکه دینداری اجتماعی محسوب کرد.

کلیدواژه ها:

موقعیت اجتماعی ، دعا ، جامعه ایرانی ، اسلامی معاصر