نقادی و بازسازی نظریه سارا لانگه درباره شاخص های توانمندسازی زنان سرپرست خانوار

در این مقاله، مسیله توانمندسازی زنان سرپرست خانوار از زاویه ترمیم و اصلاح شاخص های معطوف به ارزیابی عملکرد نهادهایی که موظف به توانمندسازی هستند، مطالعه شده است. در همین راستا نظریه سارا لانگه به سبب اینکه غنی تر و شناخته شده تر از سایر نظریه هاست، انتخاب گردیده و پس از توصیف شاخص هایی که در آن مطرح شده، مورد نقادی قرار گرفته است؛ به گونه ای که نگارندگان کوشیده اند تا براساس تجربه ها و مشاهدات شغلی خویش از خلا و نیازهای زنان سرپرست خانوار در جامعه کنونی ایران، نقص ها و کژی ها ی شاخص های مندرج در این نظریه را بیابند. در مرحله بعدی، از نظریه لانگه عبور شده تا از متن این مباحث سلبی و ایجابی، شاخص هایی کارآمد و بومی برای سنجش عملکرد نهادهای حامی، طراحی و تعریف شوند. این مرحله را، هم می توان بازسازی نظریه لانگه قلمداد کرد، و هم می توان آن را شاخص سازی مستقل و متفاوت شمرد که البته تا حدی در امتداد نظریه لانگه است. این شاخص ها در مقایسه با شاخص های لانگه، از لحاظ ضریب جامعیت، چندبعدی نگر هستند، و از لحاظ انطباق با شرایط خاص فرهنگی ما، بومی و محلی به شمار می آیند. داده های این مقاله با تکیه بر روش های تحلیل اسنادی و مشاهده مستقیم گردآوری شده اند، و آنگاه شاخص های موجود مورد نقد و بررسی قرار گرفته و در نهایت شاخص های مطلوب ارایه شده است. بدین ترتیب، مفهوم توانمندسازی زنان سرپرست خانوار به پنج بعد تقسیم و سپس برای هر بعد، تعدای شاخص عینی و عملیاتی تعیین شده است.

کلیدواژه ها:

نظریه سارا لانگه ، توانمندسازی ، زنان سرپرست خانوار ، شاخص سازی