بررسی اصول و معیارهای طراحی پیاده محور در شبکه ی حمل ونقل درون شهری با تاکید بر مولفه های غیرکالبدی (مطالعه موردی : محور مروی تهران، پیاده محور تربیت تبریز)

عابرین پیاده در بیشتر شهرها و مراکز شهرها با تصادف های وحشتناکی مواجه هستند. به طوری که بیش از 30 درصد تصادفات را عابرین پیاده هستند. جدا از تصادف، صداها، دودها به طور مستقیم، نامطلوب و ناخوشایند هستند که ممکن است باعث ایجاد مشکلات سلامتی شود. نشانه ها و راهنماهای ترافیکی به ندرت به نفع افراد پیاده که اغلب فقط چند ثانیه ای بیشتر برای عبور از جلوی یک وسیله نقلیه در حال گاز دادن قبل از یک حرکت سریع زمانی که چراغ راهنما عوض می شود را دارد، تمام می شود. حتی در بخش منحصرا در نظر گرفته شده، برای عابرین پیاده موانعی برای برقراری ایمنی و راحت قدم زدن، به شکل های گوناگون پیش می آید. مثل تیرها، دیرک ها، طناب بندها، صندلی ها، سطل های آشغال، طرح های تبلیغاتی، ماشین های پارک شده در بخشی از پیاده روها، لوله ها و اتصالات برجسته، سنگ فرش های شکسته، چاله های آب، آشغال های ریخته شده و.... وجود دارد در این پژوهش هدف بررسی اصول و معیارهای طراحی پیاده محور در جهت اسایش عابرین پیاده می باشد در این راستا در مطالعه حاضر ابتدا به تعریف مفهوم پیاده محور پرداخته شده و سپس مطالبی در مورد شاخص های طراحی و عناصر غیرکالبدی موثر در این زمینه ارایه می شود در انتها به دو پیاده محور در دو کلانشهر ایران از جمله تهران، تبریز اشاره می گردد.

کلیدواژه ها:

طراحی پیاده محور ، تربیت تبریز ، تهران ، غیرکالبدی