بررسی چگونگی طراحی دانشکده در بافت تاریخی با هدف ایجاد و تقویت حس تعلق در شهر تبریز

یکی از عوامل موثر تربیتی در آموزش نوین، چگونگی معماری فضای فیزیکی و مکان آموزشی به عنوان عاملی زنده و پویا در کیفیت آموزش است. لذا پژوهش جاری از یک سو به دنبال یافتن مولفه ها، ویژگی ها و اصول طراحی پردیس معماری و شهرسازی یک دانشگاه در جهت افزایش کیفیت فضایی سیستم آموزش عالی می باشد تا پاسخگوی نیازهای محیطی افراد فعال در آن باشد. از دیگر سوی با موضوع انتخاب بافت فرهنگی تاریخی شهری کهن به عنوان بستر طراحی در پژوهش جاری رو به رو هستیم، انتخابی آگاهانه متکی بار اصولطراحی میان افزا و با توجه به ویژگی های خاص اینگونه از اقدامات و مداخلات از جمله توجه به حفاظت از کالبد و ارزش های موجود در بافت و محوطه های میراث جهانی. میراثی که در هر جامعه به عنوان بخشی از هویت فرهنگی آن و در عین حال سرمایه مادی و معنوی آن جامعه محسوب می شود. مقصوداز بناهای میان افزا در این نوشتار، بناهایی هستند که در درون بافت موجود و در میان سایر بناها افزوده می گردند. به عبارت دیگر اگر در میان دانه های تشکیل دهنده بافت موجود، فضاهایی خالی وجود داشته باشند، ساختمان های جدید که این فضاهای خالی را پر می کنند و در میان دانه های موجود قرار می گیرند، بناهای میان افزا نامیده می شوند. به این ترتیب و در طی فصول اول و دوم به بیان و تشریح مساله بناهای میان افزا، رویکردهای آن و نیز قوانین و مقررات ملی و بین المللی در این زمینه پرداخته شده است. در فصل سوم نمونه های موردی آورده شده و در فصل چهارم برنامه ریزی کالبدی طرح یک دانشکده معماری و شهرسازی ارایه شاده است. در فصل پنجم مطالعات اقلیمی و تحلیل سایت با توجه به زمینه تاریخی آن در میان بافات تاریخی تبریاز ارایه شده و در نهایت نقشه ها و اسناد معماری در فصل آخر آورده شده است.

کلیدواژه ها:

بنای میان افزا ، بافت فرهنگی تاریخی تبریز ، طراحی دانشکده معماری و شهرسازی ، حس تعلق