واکاوی تداوی به حرام از منظر فریقین

حفظ حیات و نفس در کمال صحت و سلامتی از جمله مواردی است که در آیات و کلام ایمه معصومین(ع) بر آن تاکید شده و برما واجب است که برای حفظ عافیت و سلامت نفس کوشا باشیم. عقل نیز نسبت به وجوب دفع ضرر از نفس، حکم مستقل دارد و دفع ضرر را واجب می داند و هرگونه بی توجهی و اضرار به نفس را مصداق ظلم می داند، فقهای عظام به دلیل مویدهای شرعی و عقلی به اجماع رسیده اند که محافظت از جان در برابر مسایلی که برای خود فرد یا دیگری پیش می آید قلم تایید می گذارند. با استناد به آیات، روایات ، اجماع و عقل می توان دلالت صریح بر جواز اسباب مشروع به منظور تداوی را دریافت. تداوی به واسطه اشیای حرام طبق نصوص صریح احادیث ، نامشروع می باشد و فقهای امامیه جزء در صورت ضرورت و تعیین شیء محرم جایز ندانسته اند. فقهای اصل تسنن نیز دچار اختلاف نظر هستند گروهی قایل به عدم جواز تداوی با اشیای محرم شده اند و در مقابل گروهی با استناد به عمومات و اطلاقات ناظر بر اضطرار ، قایل به جواز شده اند.

کلیدواژه ها:

تداوی ، حرام ، اضطرار ، حفظ نفس