مدل سازی شاخص های موثر بر مکانیابی مجتمع های خدمات رفاهی بین راهی

گسترش چشمگیر حمل و نقل جادهای در ایران و توسعه شبکه جاده های کشور از یک طرف و پراکندگی غیراصولی و ناکارآمدی مکان های خدماتی رفاهی موجود در کنار جاده ها موجب بروز مشکلات عدیده ای برای مسافران و رانندگان شده است. مجتمع های خدماتی رفاهی مکانی است که در محور های اصلی و ترانزیتی کشور جهت ارایه خدمات مورد نیاز رانندگان، مسافران و وسایل نقلیه به صورت متمرکز احداث می گردد. هدف اصلی این تحقیق فراهم آوردن مدلی بهینه برای استقرار و احداث مجتمع های خدماتی رفاهی با ارزیابی مکانیابی مجتمع ها، به منظور ارایه خدمات بهینه به کاربران و القاء احساس ایمنی، امنیت و آسایش در مسیرهای شریانی کشور است، برای انجام این تحقیق از روش توصیفی تحلیلی است، این پژوهش پس از بررسی ادبیات گذشته تحقیق و تعیین معیارهای اصلی تاثیرگذار در مکانیابی مجتمع های خدمات رفاهی بین راهی در 5 معیار اصلی شامل: امکانات ودسترسی مناسب به موقعیت های پیرامونی، شاخصت توجیح اقتصادی، شاخص فرهنگ منطقه و گردشگری، شاخص اجتماعی، ویژگی های محیطی و زیست محیطی، و 27 زیرمعیار آن ها دسته بندی نموده است، روش انجام تحقیق به صورت تحلیلی توصیفی و در نهایت ارایه یک مدل ریاضی است، که توسط متخصصین و روش سلسله مراتبی AHP وزن دهی نموده است. نتایج این تحقیق نشان می دهد، با توجه به امتیازدهی متخصصین به معیارهای تعیین شده در مکانیابی مجتمع های خدمات رفاهی بین راهی به ترتیب وزن معیار امکانات و دسترسی مناسب به موقعیت های پیرامونی در اولویت اول با مقدار 0.292 و معیار RI=0.07 توجیح اقتصادی در اولویت دوم با وزن 0.215 و معیار RI=0.06 شاخص فرهنگ منطقه و گردشگری در اولویت سوم با وزن 0.206 و شاخص RI=0.06 معیار ویژگی های محیطی و زیست محیطی در اولویت چهارم با وزن 0.186 , شاخص RI=0.05 معیار اجتماعی در اولویت پنجم با وزن 0.101 شاخص RI=0.00 امتیاز دهی شده اند.

کلیدواژه ها:

مجتمع های خدمات رفاهی ، مکانیابی ، محورهای برون شهری ، مدل سازی ، AHP