بررسی آزمایشگاهی اثرات مواد پوزولانی در مرمت سدهای بتنی در معرض حملات سولفاتی

بسیاری از سازه های بتنی به دلیل زوال در شرایط آسیب رسان محیطی نظیر حملات سولفاتی و کلریدی، حملات اسیدی و کربناسیون و از این قبیل از سرویس دهی خارج شده و به پایان عمر مفید خود می رسند. یکی از روش های موفق بهبود دوام بتن در بسیاری از شرایط آسیب رسان محیطی استفاده از سیمان های حاوی مواد پوزولانی می باشد. فن ترمیم، تعمیر و تقویت سازه ها برای جوابگویی به یکی از نیازهای اصلی انسانها، یعنی نیاز به احساس ایمنی و افزایش کارآیی، همزمان با فن ساخت سازه ها بوجود آمده است. با توجه به وسعت خرابی سازهای بتنی در مناطق جنوبی کشور بعلت حاکم بودن شرایط نامناسب آب و هوایی، یافتن دلایل اصلی این نوع خرابی ها و چاره اندیشی در مورد راه حل های تعمیر و تقویت آنها به امری ضروری تبدیل شده است. امروزه استفاده از مواد جایگزین سیمان نظیر میکروسیلیس و زیولیت میتواند در بهبود مقاومت بتن در مقابل حمله سولفاتی موثر باشد. بنابراین، تحقیق حاضر به صورت آزمایشگاهی در پی بررسی اثر جایگزینی پوزولان طبیعی (میکروسیلیس و زیولیت) بجای درصدی از وزن سیمان پرتلند، بردوام و مقاومت فشاری در بتن می باشد. بدین منظور این مواد در نسبت آب به سیمان ثابت و درصدهای مختلف، جایگزین سیمان مصرفی شده است و آزمایش های مقاومت فشاری و مقاومت کششی و میزان جذب و نفوذآب بر روی آزمونههای بتنی صورت گرفته است. نتایج نشان داد که با افزایش پوزولان های دوده سیلیسی و زیولیت به مخلوط، مقاومت فشاری افزایش می یابد. همچنین با افزایش پوزولان های دوده سیلیسی و زیولیت به مخلوط، مقاومت کششی افزایش می یابد. همچنین مشخص است که با جایگزینی 5 درصد دوده سیلیسی به جای 15 درصد زیولیت میتوان به مقاومت کششی تقریبا یکسانی رسید. یافته ها نشان داد که، با افزایش پوزولان های دوده سیلیسی و زیولیت به مخلوط، جذب آب نهایی، جذب آب مویینه و عمق نفوذ آب کاهش می یابد. همچنین مشخص است که با جایگزینی 5 درصد دوده سیلیسی به جای 15 درصد زیولیت میتوان به جذب آب نهایی، جذب آب مویینه و عمق نفوذ آب تقریبا یکسانی رسید.

کلیدواژه ها:

مواد پوزولانی ، دوده سیلیس ، زیولیت ، مقاومت کششی و فشاری ، عمق نفوذ آب