بررسی تاثیر نوع خاک و نحوه تزریق دوغاب بر نشست زمین حاصل از حفر مکانیزه تونل در مناطق شهری

تونل سازی مکانیزه به دلیل مزایای فراوان نسبت به روش های حفاری سنتی، از جمله امکان حفاری در انواع مختلف خاک ها و شرایط سخت ژیومکانیکی مانند زمین های نرم، حفاری زیر سطح ایستابی، عمق سربار کم و همچنین امکان کنترل نشست های رخ داده در زمین (در اثر حفر تونل) و دلایلی از این دست به عنوان کارآمد ترین روش تونل سازی دهه ی اخیر به ویژه در مناطق شهری مطرح شده است. نشست زمین یکی از تبعات اجتناب ناپذیر حفاری های کم عمق در محیط های خاکی می باشد. از جمله عوامل موثر بر نشست زمین در روش حفاری مکانیزه می توان به عوامل ژیومکانیکی اشاره کرد که عمدتا شامل مشخصات مکانیکی لایه های خاک ما بین تونل تا سطح زمین می باشد. در حفاری تونل های شهری که دارای عمق کم می باشند، فشار جبهه کار فشار تزریق از جمله عوامل پیشگیری نشست زمین به حساب می آید. در این پروژه ها بسته به جنس مصالح میزبان تونل، عمق تونل و . . . مقادیری را به عنوان فشار تزریق در نظر گرفته و دوغاب با آن فشار تزریق می شود. بدیهی است که تزریق دوغاب سیمان بر رفتار تونل تاثیرگذار خواهد بود. در این مقاله تاثیر این پارامتر بر نشست زمین حاصل از حفر تونل خط 2 قطار شهری تبریز مورد بررسی قرار گرفته است. بررسی ها نشان می دهد که با افزایش فشار تزریق نشست های سطح زمین کاهش پیدا می کند. همچنین مشخص گردید که میزان نشست حداکثر S(max) در زمین های رسی اغلب کمتر از مصالح غیر چسبنده است.

کلیدواژه ها:

تزریق دوغاب ، نشست زمین ، نوع خاک ، حفاری مکانیزه