سکونت و پایداری

مسکن به عنوان محل سکونت و آسایش یکی از نیازهای اولیه بشری و نخستین اصلی است که انسان همواره سعی در یافتن پاسخی منطقی و معقول برای آن داشته است. امروزه محیط زیست، صرفه جویی در مصرف انرژی های فسیلی و توسعه پایدار به مباحث بسیار مهم و رایج در سطح بین المللی تبدیل شده اند. به طوری که حفظ منابع انرژی، جلوگیری از آلوده کردن زمین و محیط زیست، کاهش میزان مصرف انرژی های فسیلی و هم زیستی با شرایط طبیعی و اقلیمی مبدل به یکی از مهمترین تدابیر در معماری و شهر سازی شده و معماران و شهرسازان را ملزم به رعایت اصول و قواعد خاصی در زمینه ساخت و ساز می کند. افزایش مداوم جمعیت، کشورهای جهان را بیش از پیش با مشکل کمبود انرژی رو به رو ساخته و حیات بشر را تهدید می کند. معماری سنتی ایران د ارای ویژگی های منحصر به فردی است که ضمن توجه به مسایل زیباشناختی و حفظ محیط زیست پاسخگوی نیاز های اقلیمی هر منطقه نیز بوده است. فنون و قواعد به کار رفته در این معماری، بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پای دار را درخود به وضوح دارد که این مقاله به بررسی این مفاهیم در معماری مسکونی ایرانی می پردازد.

کلیدواژه ها:

مسکن ، سکونت ، پایداری ، توسعه پایدار