بررسی اعاده دادرسی در قانون آیین دادرسی کیفری 1392

اعاده دادرسی یکی از طرق فوق العاده شکایت از احکام دادگاه هاست که به لحاظ انحصار و محدودیت جهات آن، به طوراستثنایی و در موارد خاص اعمال و پذیرفته می شود. اعاده دادرسی از آن جهت طریقی فوق العاده است که تنها نسبت بهحکم قطعی دادگاه و با توسل به جهات منحصر و استثنایی، و پس از تجویز و یا قرار قبولی آن حسب مورد در خصوصاحکام کیفری و مدنی، قابلیت اعمال و اجرا پیدا می کند. در قانون جدید (مصوب 92) تغییراتی صورت گرفته وبرخیابهامات موجود در قانون قدیم رفع شده والبته ابهاماتی نیز به آن افزوده شده است که شاید به همین دلیل اجرای آن بهتاخیر افتاد. در قانون جدید بعضی جهات اعاده دادرسی قدیم حذف شده و مواردی به آن اضافه شده، همچنین تجویزرییس قوه قضاییه در ماده 18 اصلاحی در قانون جدید لحاظ گردیده است. بنابراین با تصویب قانون جدید آیین دادرسیکیفری مصوب 1392 ونسخ قانون قدیم آیین دادرسی کیفری، در این تحقیق بر آن شدیم تا با تحقیق و پژوهش در موادمربوط به اعاده دادرسی بپردازیم. رای قطعی واجد اعتبار امر مختوم است و اصل بر آن است که مطابق با واقع است؛ اما گاهاین احکام از روی خطا صادر می شوند و عدالت نیز خوش ندارد که چنین احکامی را معتبر بداند. بنابراین، راهکاری برایرفع خطاها پیش بینی شده است. در اجرای هر یک از این دو قاعده اعاده دادرسی فوق العاده به عنوان باید دقت کرد و مبانی آنها را از یکدیگر باز شناخت. در این پژوهش برآنیم تا ضمن آشنایی با مبانی نهاد اعاده دادرسی، مقررات داخلی را بااین مبانی و نیز مقررات خارجی تطبیق دهیم تا در استفاده علمی و عملی از آن، راه بهتر را برگزینیم ، بخصوص که بااختصاص 5 ماده به این نهاد، بسیاری از مقرراتش مسکوت مانده و باید آنها را از درون قواعد و اصول استحصال کرد.

کلیدواژه ها:

اعاده دادرسی ، جهات اعاده دادرسی ، دیوان عالی کشور ، حکم قطعی