رویکرد فقه امامیه در عدم انتشار جریان دادرسی

یکی از عوامل موثر تحقق عدالت اجتماعی که از دیدگاه قرآن مجید هدف اصلی رسالت پیامبران الهی تلقیشده است،تثبیت و توسعه امنیت قضایی در جامعه است.علنی بودن دادرسی یکی از تضمینات مهم درجهت حفظ امنیت قضایی است؛ زیرا علنی بودن رسیدگی عملکرد و تصمیم دادرس را در معرض افکارعمومی قرار می دهد و وی عموم را ناظر جریان دادرسی می یابد و همین موجب می شود که دادرس درحفظ بیطرفی و حقوق افراد و انجام دادرسی عادلانه بکوشد. درفقه و شریعت اسلامی نیز همانند قواعدآیین دادرسی کیفری کشور تکلیفی در مورد برگزاری دادرسی به صورت علنی به صراحت مورد بحث واقعنشده؛ ولی با ملاحظه در سیره قضایی معصومان علیهم السلام می بینیم که دادرسی های فروانی از آنهاوجود دارد که در حضور مردم انجام شده است.البته در فقه اسلامی نیز از ورود و مداخله افراد غیرمرتبط درجریان دادرسی و منتشر نمودن جریان دادرسی ممنوعیت ایجاد شده است. با توجه به اهمیت حریمخصوصی و اصل برایت و همچنین حفظ نظم عمومی، جامعه فقه اسلامی انتشار جریان دادرسی در دعاویکه با آبروی افراد جامعه و نظم عمومی جامعه منافات دارد را ممنوع نموده است. عدم انتشار جریاندادرسی در فقه اسلامی مورد پذیرش قرار گرفته ، اما دچار نارسای یها و ابهاماتی است.بنابراین بررسی ایننارسای یها و ابهامات از اهداف این مقاله می باشد. روش تحقیق از نوع توصیفی و تحلیلی است.شیوهگردآوری داده ها مطالعات کتابخانه ای است.یافته ها نشان میدهد اسلام بر اساس رسالت الهی خود اصل رابر بزه پوشی و عدم انتشار پرونده های کیفری دارد زیرا بر اساس آموز ههای اسلام بزه پوشی و عدمبرچسب زنی سبب جلوگیری از وقوع جرم و تکرار جرم می گردد ،پس در خصوص عدم انتشار جریاندادرسی بنیان های اخلاقی و الهی نیز وجود دارد.

کلیدواژه ها:

عدم انتشار جریان دادرسی ، دادرسی عادلانه ، حقوق متهم ، حریم خصوصی