درس آموخته های حادثه اپیدمی آنفلوآنزای H1N1 در استان کرمان
محل انتشار: هشتمین کنگره بین المللی سلامت در حوادث و بلایا
سال انتشار: 1396
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 411
نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
ICHED08_143
تاریخ نمایه سازی: 29 اردیبهشت 1398
چکیده مقاله:
در اواخر مهرماه 1394 گزارشی مبنی بر ابتلاء تعداد 4 بیمار در شهرستان رفسنجان به بیماری آنفلوآنزا H1N1 به مرکز هدایت عملیات بحران دانشگاه علوم پزشکی کرمان ارسال گردید. در این اپیدمی تعداد 1964 نفر مبتلا در بخش های بیمارستانی استان بستری و تعداد 96 نفر نیز فوت نمودند. فرآیند پاسخ به طغیان بیماری در سطح دانشگاه با گزارش گروهمبارزه با بیماری های واگیر و درخواست تشکیل جلسه اضطراری کارگروه سلامت در حوادث غیرمترقبه آغاز گردید. تصمیماتی مبنی بر تعیین سطح حادثه، اعلام هشدار و آماده باش زرد به تمامی واحدهای درمانی و بهداشتی، ایجاد محدودیت در ملت بیماران، تعیین کریدور مشخص و امن جهت انتقال بیماران در سطح بیمارستان، خودداری از انتقال بین بیمارستانی،ارایه آموزش پیشگیرانه ویژه مدارس، مهدهای کودک، ادارات و سایر مراکز اتخاذ گردید نقاط قوت: بسیج منابع انسانی، لجستیک و مالی، جلب مشارکت موثر سازمان ها و نهادهای همکار و پشتیبان، عملکرد مطلوب حوزه سلامت و آگاهی بخشی عمومی، حرکت همسو و هماهنگ 4 دانشگاه علوم پزشکی استان در چارچوب تصمیمات اصلی کارگروه، موفقیت در اجرای فرآیند حمایت طلبی، همکاری بیمارستان ها در تامین و تبادل نیروی انسانی و تجهیزات پزشکی، جلوگیری از شیوع بیماری در بین کارکنان درمانی نقاط ضعف: عدم وجود فرآیند یکپارچه سازی اطلاعات اپیدمی در هفته اول شروع طغیان، نبود تجهیزات استاندارد انتقال پیش بیمارستانی بیماران مشکوک (برانکارد محفظه دار و.)، نبود برنامه های مرتبط با مداخلات روانی جهت حمایت روانی از کارکنان شاغل در بخش های عفونی نتیجه- گیری و پیشنهادها: اپیدمی های ویروسی بدلیل قدرت انتقال بالا و شدت بیماری زایی زیاد می توانند به سرعتدر نواحی دیگر گشترش یافته و مدیریت همه گیری را دشوار سازند. این حادثه هر چند که در یک بازه زمانی قابل قبول کنترل گردید اما در صورت گسترش آن به نواحی جنوبی استان که از زیر ساخت های درمانی و شاخص های بهداشتی پایین تری برخوردار هستند، می توانست خسارات شدیدتری را به جامعه تحت تاثیر خود تحمیل نماید. این حادثه بر پایه تجاربحاصل از اپیدمی های گذشته به نحو قابل قبولی مدیریت و کنترل گردید. پیشنهاد می گردد برنامه ریزی لازم جهت تدوین برنامه عملیاتی پاسخ به همه گیری، تامین و تجهیز آمبولانس های پیش بیمارستانی به امکانات ویژه حمل بیماران مبتلاء به ویروس، طراحی نرم افزار آماری تحت وب با قابلیت کشف زودرس و گزارش فوری اپیدمی صورت پذیرد.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
غلامرضا خادمی پور
کرمان/دانشگاه علوم پزشکی/ مرکز مدیریت حوادث و فوریت های پزشکی- دانشگاه علوم پزشکی کرمان،
سید محمد صابری اناری
کرمان/دانشگاه علوم پزشکی/ مرکز مدیریت حوادث و فوریت های پزشکی دانشگاه علوم پزشکی کرمان