بررسی ارتباط تغییر در مقدار برخی عناصر معدنی و کمیاب با پارگی قلب در موش های صحرایی

سابقه و هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی این مطلب است که آیا موش دچار کمبود مس ممکن است یک مدل برای پارگی بطن قلب در بدن انسان باشد. مواد و روش ها: کودک تازه از شیر گرفته شده موش صحرایی با جنس نر که به اندازه کافی mg/kg 5/7 رژیم و یا کمبود مس mg/kg 0/3 رژیم رژیم غذایی شان بود، به مدت 49 روز تغذیه شدند و 24 درصد از موش های با رژیم غذایی در کمبود مس از پارگی قلبی درگذشتند. نمونه های اتوپسی قلب و کبد از موش های صحرایی به دست آمد که از پارگی قلبی مردند یا گ روه شاهدی که از علل غیرقلبی جان خود را از دست دادند.نتایج: اندازه گیری عناصر کمیاب نشان داد که غلظت مس بافت در موش های دچار کمبود مس کاهش می یابد. غلظت منگنز در بافت موش دچار کمبود مس بالاتر از گروه شاهد بود. غلظت آهن نیز در قلب پاره شده موش صحرایی کمتر بود و هیچ اختلافی با قلب پاره شده موش دچار کمبود مس در مقایسه با گروه شاهد وجود نداشت. غلظت آهن کبد در موش دچار کمبود مس در مقایسه با شاهد بالاتر بود و هیچ اختلافی نسبت به گروه شاهد، در موش های صحرایی مبتلا به پارگی قلب وجود نداشت. اندازه گیری های عناصر معدنی نشان داد که غلظت منیزیم در قلب پاره شده موش های دچار کمبود مس نسبت به گروه شاهد مربوطه خود پایین تر بود. فسفر در هر دو مجموعه قلب پاره شده بالا بود و سدیم نیز همین طور بود و غلظت کلسیم در قلب پاره شده موش های دچار کمبود مس در مقایسه با گروه شاهد بالاتر بود. نتیجه گیری: تغییرات عناصر کمیاب به ویژه مس، هیچ گونه ارتباطی با پارگی قلب در موش صحرایی ندارد، اما تغییرات عناصر معدنی با پارگی قلب در موش های دچار کمبود مس ارتباط دارد که احتمالا منعکس کننده نقطه پایانی مشترک از هر دو شرایط، نکروز بافتی است.

کلیدواژه ها:

عناصر کمیاب ، عناصر معدنی ، موش صحرایی