بررسی تغییرات تاخوردگی پپتید آمیلین انسانی در حضور سرب و سلنیوم

سابقه و هدف: آمیلین هورمون پانکراسی با 37 اسیدآمینه میباشد. مشخص شده است که تجمع آمیلین انسانی در پاتوژنز دیابت تیپ 2 دخالت دارد. در این مطالعه تغییر انباشتگی آمیلین در حضور و غیاب سرب و سلنیوم مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: پپتید آمیلین انسانی با 1 میلی لیتر دی متیل سولفوکسید DMSO حل گردید. سپس، با بافر کربس 7/4 : PH تا غلظت μM0/4 رقیق گردید. محلول آمیلین بدون عنصر به عنوان کنترل در نظر گرفته شد. سلنیوم و سرب به ترتیب با غلظت های 50 و 10 میکرو مولار به طور جداگانه در محلول آمیلین تهیه شدند و گروه آخر شامل ترکیبی از سلنیوم و سرب در محول آمیلین بود. تمام نمونه ها در دمای 37 درجه ی سانتی گراد انکوبه شدند. انباشتگی آمیلین با تیوفلاوین T انجام شد و به وسیله فلوریمیتر ثبت شد. نتایج: نتایج به دست آمده نشان داد که بعد از 144 ساعت انکوباسیون، سلنیوم، رسوب آمیلین را به مقدار 30/2 درصد کاهش داده و سرب نیز 23/1 درصد افزایش می دهد P<0/05 اثر تلفیقی سرب و سلنیوم در مقایسه با گروه سرب، رسوب آمیلین را به اندازه ی 9/52 درصد کاهش داد. نتیجه گیری: این مطالعات نشان می دهد که سلنیوم نه تنها رسوب آمیلین را به طور معنی داری کاهش می دهد، بلکه اثر سمی سرب را نیز مهار می کند. در خاتمه شاید بتوان گفت اثرات سمی رسوب آمیلین بر سلول های پانکراس توسط سلنیوم مهار می شود.

کلیدواژه ها:

آمیلین ، دیابت شیرین ، سرب ، سلنیوم