بررسی سیاست های توسعه استفاده از انرژی های تجدیدپذیر در ایران

انرژی یکی از عوامل اصلی پیشرفت جوامع است. توسعه صنعتی کشور، نیازمند استفاده بیشتر از انرژی است. افزایش مصرف انرژی باعث انتشار گازهای گلخانه ای و آلاینده های هوا میشود، لذا در دهههای اخیر تلاش بر این بوده که همواره از سوخت هایی استفاده شود که میزان آلایندگی آنها در مقایسه با دیگر سوخت ها در سطح پایین تری باشد. در این راستا کشورهای مختلف در جهت جایگزین کردن سوخت های جدید تلاش میکنند. هدف از مدل توسعه داده شده در این مطالعه تحلیل روابط موجود و متغیرهای مهم تاثیرگذار و تاثیرپذیر از تولید و مصرف انرژی و رابطه آن با انتشار گازهای گلخانه ای است. در این مطالعه با استفاده از رویکرد پویایی سیستمی سیاست های مختلف مورد بررسی قرار گرفته است. شش سناریو شامل افزایش سرمایه گذاری در انرژی برق آبی، افزایش سرمایه گذاری در انرژی بادی، افزایش سرمایه گذاری در انرژی خورشیدی، افزایش قیمت حامل های سوخت، سناریوی ترکیبی افزایش همزمان سرمایهگذاری در انرژی های تجدیدپذیرو قیمت سوخت و سرمایه گذاری در بخش انرژی های تجدیدپذیر از طریق مقایسه آن با استانداردهابررسیی بین المللی مورد قرار گرفته است. طبق سناریوهای مورد بررسی در این تحقیق، مشخص گردید که انرژی بادی بهترین گزینه برای سرمایه گذاری در کشور میباشد که یکی از دلایل آن علاوه بر هزینه توسعه کمتر آن نسبت به دیگر انرژی های تجدیدپذیر، وجود مناطق بادخیز فراوان در کشور است.