تجدید نظر در محدوده مرجع آمینوترانسفرازها

مقدمه  آمینوترانسفرازها به عنوان مارکرهای سرمی ارزان و قابل دسترس که می­توانند آسیب به سلول­های کبدی را در مراحل اولیه نمایان کنند، آزمون­هایی بسیار کاربردی هستند. چنان که علاوه بر استفاده این آنزیم­ها در تشخیص اولیه بیماری­های کبدی، ارتباط آن­ها با بیماری­های رو به گسترش، نظیر سندرم متابولیک و بیماری­های قلبی عروقی مد نظر قرار گرفته است. این شاخص­ها، نخستین بار حدود 60 سال قبل به عنوان شاخصی برای آسیب­های کبدی مطرح شدند ولی گسترش کاربرد آن­ها در دهه 1980 میلادی و برای تشخیص هپاتیت غیرA و غیرB (هپاتیت C) اتفاق افتاد. در اواخر قرن بیستم اصلاح محدوده مرجع آمینوترانسفرازها با استفاده از گروه­های بزرگی از اهداکنندگان خون مد نظر قرار گرفت و نتایج متفاوتی حاصل شد. در سال­های اخیر نتایج این مطالعات به این دلیل که حاصل بررسی گروه­های خاصی از جامعه بودند مورد تردید قرار گرفته است و پژوهش­های گسترده­ای بر روی جمعیت­های عمومی مناطق مختلف جهان آغاز شده است. با این حال در مطالعات مختلف نتایج متفاوتی به­دست آمده است و این مسیله لزوم انجام مطالعات بومی در نژادهای مختلف و بر پایه جمعیت­ها را بیان می­کند. متاسفانه تا کنون در ایران علی رغم شیوع روز افزون بیماری­های قلبی عروقی و سندرم متابولیک، پژوهشی بر روی محدوده مرجع آمینوترانسفرازها که هم قابلیت تعمیم به سطح جامعه را داشته باشد و هم در آن عوامل مخدوشگر در سطح سرمی این آنزیم­ها مورد توجه واقع شده باشد، انجام نشده است. لذا انجام مطالعه­ای با این خصوصیات در مورد محدوده مرجع این شاخص­ها پیشنهاد می­گردد.  

کلیدواژه ها:

آمینوترانسفراز ، محدوده مرجع ، حد مرجع فوقانی