تحلیل ارتباط بین محیط زیست و گردشگری شهری (نمونه مطالعاتی: منطقه یک شهر تهران)

امروزه وجود یک محیط زیست سالم و ایمن شهری برای پایداری و بقای یک جمعیت معین شرط اساسی است. سلامت روحی و جسمی جمعیت شهری از طریق گردشگری شهری و محیط زیست سالم مستقیما به کیفیت محیط های زیست گوناگون مربوط می شود. روندهای کنونی اقتصادی، اجتماعی و سیاسی در سطح جهان به وارد آمدن آسیب های دامنه دارتر به محیط زیست شهری حکایت می کنند که در درازمدت مغایر پایداری اند. از یک سو با توجه به اهداف و ابعاد توسعه و ویژگی های جوامع مختلف برای رسیدن به توسعه پایدار راهکارهایی باید اتخاذ شود که ازجمله می توان به توسعه در سطح مناطق بر اساس اصول راهبردی محیط زیست و مدیریت گردشگری موردنظر باشد. از سوی دیگر پایداری محیط زیست و گردشگری شهری درباره توانمندسازی، حکمروایی شایسته و بررسی نقش مثبت جنبش های زیست محیطی و گروه های فعال اجتماعی است که برای دستیابی و ارتقای پایداری شهری از طریق تدوین استراتژی ها و سیاست گذاری های مشارکتی تلاش می کنند. روش تحقیق برای شناخت و بررسی ظرفیت ها، توان ها و پتانسیل های محیط زیست و گردشگری شهری برای تجزیه و ارزیابی از نوع اکتشافی و ازلحاظ محتوا و ماهیت مبتنی بر روش توصیفی، تحلیلی توسعه ای است؛ بنابراین روش شناسی پژوهش نیز در چارچوب پارادایم های توسعه پایدار محیط زیست شهری تدوین شده است؛ بنابراین هدف این پژوهش تحلیل استراتژی هایی برای ارتقای پایداری محیط زیست و گردشگری است که با شناسایی نقاط قوت، ضعف، فرصت و تهدید به ارایه استراتژی ها پرداخته می شود. برای این منظور گردآوری داده ها به روش کتابخانه ای و پیمایشی و مصاحبه با کارشناسان و مسیولین امر صورت گرفته سپس در ماتریس طیف مشارکتی LYKERT نشان داده شده اند. همچنین از مدل SWOT و مدل QSPM استفاده شده است. یافته های تحقیق نشان می دهد که صمیمیت و روابط همسایگی بالا و افزایش حس تعلق ساکنان به محله، پیوندهای اجتماعی مستحکم ساکنان محله، استفاده از طبیعت زیبای این منطقه در راستای جذب گردشگر و همچنین افزایش تمایل ساکنان به سکونت در محلات به عنوان استراتژی هایی جهت برنامه ریزی توسعه پایدار محله ای مردم منطقه یک کلانشهر تهران مشخص شدند.