بررسی ارتباط هنر معماری و هنر موسیقی

انسان از ابتدا در فضا می زیسته و در طول این زیستن و تجربه کردن، زاده شدن، پا گرفتن و گسترش یافتن را بوجود می آورد، این انسان از بدو ایجاد ارتباط با جهان پیرامون خود احساس نیاز به سر پناه را در خود حس کرد و اقدام برای رفع این نیاز سکنی گزیدن در غارها بود که اولین گونه ی خانه ی انسان به شمار می آید یک روز دیوار غار مسکونی خود را به تصویر می کشد و روزی دیگر آب رودخانه ها را از سطوح زیرین عبور می دهد که هم ترنم بیافریند و هم نیروی مکانیکی رایگان بدست آورد و روزی دیگر راز و رمزهایی را در وجود خود پیدا می کند به موازات رفع این نوع نیازها، انسان با ارتباط مستقیم خود با طبیعت، صداها و موسیقی آن نوعی آرامش را در این ارتباط شنیداری کسب کرد و به مرور زمان تقلید وی از این صداها شروعی بود برای ارتباط کلامی بین هم نوعان خود. با گذر زمان و کسب مهارت برای ساخت ابزاری که تولید صوت می کرد و از طرفی با گذر زمان و پیشرفت انسان و با توجه به مقتضیات مکان و زمان، اقلیم سر پناه ها رو به پیشرفت نهاد و دو هنر موسیقی و معماری به طور ناخودآگاه در وجود انسان نهادینه گردید. همه هنرها با یکدیگر در تجرید و انتزاع مشترک هستند و دری را به سوی زیبایی می گشایند. معماری و موسیقی دو عرصه ی هنری اند که دارای فاکتورهای مشترک و تاثیر گذار بر همدیگر هستند. در این مقاله در نگاه کلی ارتباط بین دو هنر معماری و موسیقی مورد بحث قرار گرفته است. در ابتدا به تحلیل و بررسی مفاهیم و تعاریف معماری و موسیقی و پیشینه آن و نیز در ادامه با در نظر گرفتن اهمیت موضوع پژوهش با روش تحلیلی- توصیفی و براساس داده ها و اطلاعات حاصله از مطالعه منابع کتابخانه ای، اسناد و نوشته های مربوطه به این امر و یافته های نگارندگان پژوهش به عنصر شناسی و ارزیابی ابعاد، تشابه ها، تقارن ها و مباحث دو هنر مذکور پرداخته است. از طرفی دیگر هنر (معماری و موسیقی) اصلی ترین و عمیق ترین وسیله ارتباطی بین افراد و جوامع مختلف است که افکار، اندیشه ها و ارزش های فرهنگی، تاریخی و اعتقادی یک ملت را به نسل های آینده و خارج از مرزهای جغرافیایی منتقل می کند.

کلیدواژه ها:

هنر ، معماری ، موسیقی ، اسلامی ، ایرانی.