شناسایی شاخص ها و اصول برنامه ریزی و طراحی موثر بر توسعه حمل و نقل عمومی محور در واحدهای همسایگی به منظور افزایش پیاده مداری (نمونه موردی: شهرفیلادلفیا)

وضعیت نامطلوب زندگی پیاده در شهر، عدم توجه کافی به مسیرهای عابرین پیاده در طرح های شهری و وضعیت نابسامان شبکه معابر و پیاده روها از جمله مسایلی هستند که دامن گیر شهرهای امروزی شده اند. در شهرها سازمان فضایی پراکنده شهرها باعث آن شده است که تا شهروندان برای دسترسی به کارکردهای شهری بیش از پیش از خودروی شخصی استفاده کنند و نقش حمل و نقل انسان محور در آن بسیار ناچیز می باشد. در این راستا گذر از شهر ترافیک محور به شهر انسان محور از مهم ترین اهداف برنامه ریزی منطقه ای و شهری و همچنین طراحی شهری می باشد که در سلسله مراتب های بعدی بخصوص در واحد همسایگی مدنظر قرار می دهند. امروزه توسعه حمل و نقل محور به عنوان روشی کارا در جهت تحقق این اهداف بسیار مورد توجه قرار گرفته است. این رویکرد از ویژگی هایی چون ارتقای کیفیت طراحی محله ای، افزایش کاربری های مختلط، گسترش تعاملات اجتماعی، کاهش استفاده از اتومبیل و گسترش گزینه های جابه جایی سازگار با حمل و نقل عمومی برخوردار است. بر این اساس در تحقیق حاضر ابتدا با نگرشی جامع و سیستمی به بیان انگاشت های مرتبط با توسعه حمل و نقل عمومی محور پرداخته شده است، سپس با تطبیق اصول توسعه حمل و نقل عمومی محور با نمونه موفق اجرا شده در واحد همسایگی فیلادلفیا، اصول و شاخص های طراحی و برنامه ریزی این رویکرد در قالب سه مولفه فعالیت و عملکرد، معنا و کالبد نتیجه می شود.

کلیدواژه ها:

توسعه حمل و نقل عمومی محور ، اصول طراحی و برنامه ریزی ، پیاده مداری ، واحد همسایگی فیلادلفیا