هماهنگی فرم، سازه و عملکرد در طراحی مرکز رصد و ستاره شناسی با استفاده از معماری بیونیک

بشر از دیرباز علوم ستاره شناسی و رصد اجرام آسمانی را با وسایلی بسیار ابتدایی آغاز نموده و روز به روز در پی تکمیل این علم بوده است. حال با توجه به پیشرفت روز افزون تکنولوژی و ساخت ابزارهای بسیار پیشرفته توسط بشر، علوم آسمانی پیشرفت چشمگیری نموده است که در پی این فرآیند رو به رشد، بشر برای انجام تحقیقات خود نیازمند فضاهای بسیار گسترده تری می باشد. از این رو بشر برای انتقال این میراث گران بها به نسلهای آینده و آموزش هرچه کاملتر، فضایی پیشرفته و کارآمد را نیاز دارد که از جمله این فضاها رصدخانه های نجوم می باشند. رصدخانه مکانی برای دیدن پدیده های طبیعی و پیش بینی وقایع طبیعی می باشد و لذا در ارتباطی جدانشدنی با طبیعت قرار دارد، بنابراین فرم، سازه و عملکرد این فضا می بایست در هماهنگی با طبیعت بوده و برگرفته از طبیعت باشد. بدین منظور و با توجه به اینکه در عصر حاضر توجه به طبیعت و هماهنگی معماری با طبیعت در سبک هایی مانند بیونیک و اصول و الگوهای آن دیده می شود، می توان بیان نمود که با استفاده از رویکرد بیونیک در طراحی مکانی مانند رصدخانه می توان به فرم، سازه و عملکرد هماهنگ با طبیعت در طراحی معماری رصدخانه دست یافت. لذا تحقیق حاضر با استفاده از روش کتابخانه ای و بررسی منابع موجود به جمع آوری اطلاعات در رابطه با رصدخانه و همچنین معماری بیونیک پرداخته و نحوه دستیابی به هماهنگی در فرم و سازه و عملکرد در طراحی رصدخانه را با استفاده از معماری بیونیک مورد بررسی قرار می دهد و در نتیجه بیان می دارد که با توجه به ارتباط عملکرد رصدخانه با طبیعت، با طراحی فرم و سازه هماهنگ با طبیعت می توان در راستای دستیابی به فرم و سازه و عملکرد هماهنگ در مرکز رصد و ستاره شناسی از اصول و الگوهای بیونیک در معماری رصدخانه استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

نجوم ، رصدخانه ، بیونیک ، طبیعت ، تکنولوژی ، مرکز رصد و ستاره شناسی.