بررسی طراحی معماری با رویکردهای بایونیک با هدف افزایش پایداری

سال هاست که محققان در پی اثبات علیت و موجودیت رابطه بین دو موضوع (طبیعت و تکنولوژی) هستند تا از طریق آن چگونگی شکل گرفتن سیستم های مختلف زندگی را بررسی و توجیه کنند و از رهاورد این تحقیقات با تلفیق دو واژه (بیولوژی) و (تکنیک) علم بایونیک را به عنوان دانشی که مسایل فنی را از راه های زیستی حل می کند،بنا نهاده اند. در هزاره سوم میلادی با توجه به بحران انرژی و منابع طبیعی، معماران در تلاش اند با نگرش جدید به معماری و سازه در غالب( علم بایونیک),که یک نوع معماری متعارف با اصول معماری پایدار و هماهنگ با طبیعت می باشد راه حلی برای بیرون رفت از این بحران و حفظ انرژی پیدا نمایند. در همین راستا این پژوهش باهدف ارایه دادن راهکارهای معماری برای کاهش استفاده از سوخت های فسیلی از طریق اتکا بر منابع تجدیدپذیر و تمرکز بر بازیافت و استفاده بهینه از مواد و انرژی در راستای ارتقاء پایداری زیست محیطی به رشته تحریر در آمده است. مطالعه حاضر با استفاده از مطالعات میدانی،کتابخانه ای و تحلیلی و توصیفی برای جمع آوری داده ها انجام گرفته است.بنابراین با بکارگیری اصول و فرآیند طراحی بایونیک)ارزیابی توان اکولوژیک و مدل های اکولوژیک(، می توان به فرمی در تلفیق سنجیده سازه و عملکرد با حداکثر کارایی به منظور تحقق مفهوم خودسازماندهندگی دست یافت.

کلیدواژه ها:

طبیعت ، تکنولوژی ، معماری پایدار ، معماری بایونیک.