مقایسه ی سازه های بلند فولادی بر مبنای طراحی به روش های LRFD و ASD

روش تنش مجاز سنتی ترین روش طراحی سازه های فولادی بشمار میرود. در این روش ، اثرات کاهش روش تنش مجاز احتمالی مقاومت اعضا و نیز افزایش احتمالی بارها تنها به کمک یک ضریب (بنام ضریب اطمینان) و فقط در یک مرحله منظور میشود. روش دیگری که در دو دهه اخیر در اکثر کشورها رواج پیدا کرده است، روش ضرایب بار و مقاومت است. در این روش ، ایمنی در دو مرحله، افزایش بار به کمک ضرایب بار و تقلیل مقاومت به کمک ضرایب کاهش مقاومت در نظر گرفته میشود. اصلی ترین و مهمترین آیین نامهای که حاوی ضوابط طراحی سازههای فولادی آیین نامه AISC است. در حال حاضر بخش طراحی این آیین نامه در سه مجموعه ارایه میشود. در کشور ایران مبحث دهم مقررات ملی ساختمان تنها مجموعه ای است که به عنوان آیین نامه سازه های فولادی مورد استفاده مهندسان قرار میگیرد. در ویرایش اخیر مبحث دهم مقررات ملی ساختمان تلاش شده است که سه مجموعه 360-AISC ،341-AISC و -AISC 358 در یک قالب واحد ارایه شود. در این مقاله، رفتار سازههای 13 و 16 طبقه فولادی خمشی و مهاربندی طراحی شده به دو روش LRFD و ASD در حالات منظم و نامنظم مورد مطالعه قرار گرفته است. همچنین رفتار این سازه ها تحت تاثیر سه زلزله Northrich ،Kobe و Chi-Chi مورد مطالعه قرار گرفته است. نتایج نشان دادندکه در سازه های منظم طراحی به روش LRFD مقرون به صرفه تر بوده و در سازه های نامنظم روش ASD اقتصادی تر است

کلیدواژه ها:

روش تنش مجاز ، ضرایب بار و مقاومت ، آیین نامه AISC ، نامنظمی در پلان ، بارگذاری دینامیکی