نقش مجموعه تاریخی شاهرکن الدین بر هویت بخشی بافت کالبدی دزفول

آنچه امروزه بافت شهری ما را با بحران هویتی مواجه نموده است، برخوردهای سلیقه ای در حفظ، احیاء و بهره گیری از بافت های تاریخی است؛ سلیقه هایی که در بهترین حالت به رویکردهای سطحی نایل می آیند و بدیهی است از پرداختن به ژرفای فرهنگی- اجتماعی این بافت های ارزشمند عاجز خواهند بود. از ورود غیرمنطقی ماشین که بافت را به خدمت گرفت تا کارکردهای بیش از حد و غیرمنطقی که بافت های فرسوده را به ارمغان آورد. از تخریب و خیابان کشی هایی که برای میراث تاریخی مردم کمترین احترامی قایل نبود تا دیدگاههای محدودی که بافت را به حالت انجماد درآورد و حضور پویای مردم را از کالبد تاریخی شهر جدا ساخت. به واقع، بافت کالبدی شهرهای امروزین دستخوش آسیب هایی ناشی از عدم تدوین نظام مند روشهای مداخله و شکل دهی بافت شهری و رویکردهای سلیقه ای و گاه تقلیدی از دیگر فرهنگ هاست که ماحصل آن بحران هویتی است که شهرها با آن مواجه شده اند. آنچه در این مقاله مورد بررسی قرار می گیرد در راستای درک محیط شهری و شاخصه های تاثیرگذاری بر مخاطبان بافت می باشد، لذا با تبیین مفهوم خاطره به ادراک فردی و جمعی اشاره خواهد شد. در ادامه با معرفی بافت تاریخی دزفول به این مطلب اشاره می شود که مجموعه تاریخی شاهرکن الدین با وجود آنکه در بافت قدیمی شهر واقع شده اما از دیرباز تاکنون به عنوان کانون تعاملات اجتماعی بوده و این موضوع می تواند الگوی بومی در توسعه شهری و تدوین طرح های شهری باشد و در این صورت است که هویت بومی در جامعه معاصر مورد پذیرش قرار خواهد گرفت.

کلیدواژه ها:

معماری ، هویت ، دزفول ، مجموعه تاریخی شاهرکن الدین ، خاطرات جمعی.