بررسی سیر تاریخی سازه گرایی در معماری مدرن

امروزه فناوری ابعاد زندگی انسان را چنان تحت تاثیر قرار داده است که عده ای از صاحبنظران بر این باورند؛به زودی انسان و جهان به تسخیر فناوری در خواهند آمد.شروع ورود فناوری نوین به معماری را میتوان از زمان تولید مصالح نوین ،فولاد و بتن مسلح و در پی آن گرایش معماران و طراحان به جدایی سازه از بنا دانست که به اواسط قرن نوزدهم میلادی برمی گردد.در میانه قرن بیستم استفاده از فناوری با شیفتگی طراحان و مردم روبه رو شد و نمایش آن نوعی سرزندگی و حس پیشرفت جوامع را به همراه داشته است نمایش فناوری های نوین و سازه به عنوان نمای اصلی ساختمان ها در میانه قرن بیستم شروع شد و اوج آن را می توان در اواخر قرن بیستم و سبک های تک مشاهده نمود . فناوری همچنان ابزار مهمی برای نشان دادن مفاهیم معماری است و استفاده از آن نوعی فرهیختگی و پیشرفت را به همراه دارد اگرچه امروزه و در قرن حاضر فناوری اهمیت وجود خود را در معماری تثبیت کرده است اما به عنوان هدف مطرح نمی باشد.اهمیت سازه گرایی به عنوان نمودی از فناوری در قرن حاضر از ابتدای حضور آن در معماری تا کنون تغییراتی در پی داشته است بررسی سابقه این تغییرات و روند تاریخی آن می تواند نقش و چگونگی روند روبه رشد آن در آینده معماری روشن تر سازد.در این راستا این نوشتار در پی چگونگی ورود سازه گرایی در معماری به بررسی روند تاریخی آن در معماری پرداخته است.روش تحقیق کیفی با رویکرد تحلیلی-توصیفی به تحلیل اطلاعات پرداخته؛نحوه گردآوری اطلاعات کتابخانه ای می باشد.اطلاعات گردآوری شده ،حاوی بررسی کارهای معماران و طراحان مطرح دنیا در عرصه سازه گرایی و آرا و اندیشه های آنان در دو قرن اخیر است.نتیجه تحقیق نمایانگر آن است؛که اهمیت نمایش سازه از اواسط قرن 19 پا به عرصه وجود نهاد و با شروع قرن بیستم روند تکامل خود را طی نمود و از سال 1950 با شروع رویکرد های تندیس گرایی توجه طراحان را به سازه به عنوان تندیسی از جلوه های فناوری و پیشرفت های قرن بیستم جلب نمود و اوج آن در سبک های تک و در اواخر قرن بیستم ظاهر شد و تا به امروز روند ثابتی را طی کرده است.

کلیدواژه ها:

معماری مدرن ، توسعه سازه در معماری ، سازه گرایی ، فناوری و معماری.