مطالعه تطبیقی زبان فرم در هنر ایران و هند

هنر، هنرمند و مخاطب از پایه های اساسی هر اثر هنری در طول تاریخ محسوب می شود که به هم پیوستگی سه عامل یاد شده به اندازه ای است که یک اثر هنری با حذف سه عامل مزبور موجودیت پیدا نمی کند. به تعبیر دیگر هرکدام از سه عامل، لازم و ملزوم یکدیگرند. در تعریف هنر می توان عنوان کرد، هنر روزنه ای است که انسان از آن به فراخنای جهان وارد می شود. هنرمند پدیده ای است که تقریبا به قدمت بشر و در نتیجه وابسته به زمان است و با اندیشه ها و خواسته های یک موفقیت تاریخی مطابقت می کند. هنرهایی مانند نقاشی، مجسمه سازی، طراحی، عکاسی، گرافیک، معماری و طراحی داخلی و همچنین هنرهای مشتق از آنها در زمره هنرهای تجسمی محسوب می شوند. هنرهای تجسمی شامل هنرهای زیبا و هنرهای کاربردی است. هنرمند تجسمی نیز به فردی اطلاق می شود که در زمینه هنرهای زیبا، هنرهای دستی و هنرهای کاربردی فعالیت می-کند. معماری حرفه و رشته ا ی هنری است و خلاقیت اساس آن است. در این مقاله سعی شده است ویژگی های معماری و پیکرسازی در هنر ایران و هند را با ذکر نمونه آثار در هر دوره تاریخی بیان نموده تا امکان مقایسه تحولات هنری همگام با یکدیگر میسر شود.

کلیدواژه ها:

معماری ، هنرهای تجسمی ، ایران ، هند.