هیدروژیولوژی آبخوان مرزی سرخس

آبخوان آبرفتی دشت سرخس با امتداد شمالی جنوبی که حاصل فرسایش و رسوب گذاری رودخانه هریرود می باشد از پتانسیل آبدهی بالایی برخوردار است. به منظور بررسی رفتار آبخوان سرخس نمودار ارتفاع سطح آب در چاه های مشاهده ای در دوره 1361 تا 1396 ترسیم شده است. بررسی این نمودارها نشان می دهد که تقریبا در تمامی چاه های مشاهده ای در سال های ابتدایی دوره آماری 70 تا 80 یه دوره بدون تغییرات فاحش سطح آب و در سال های 78 تا 84 و سال های 91 تا 96 افت شدید سطح آب زیرزمینی مشاهده می شود. بررسی هیدروگراف معرف آبخوان سرخس نشان می دهد میانگین افت سالانه آن 0/3 متر بوده و بیشترین میزان افت در سال آبی 96-95 رخ داده است. بررسی نقشه تراز سطح ایستابی نشان می دهد که جهت کلی جریان آب زیرزمینی از جنوب به سمت شمال می باشد. با توجه به خطوط هم پتانسیل آبخوان از قسمت های جنوبی و بخش هایی در غرب و شمال شرقی آبخوان تغذیه می گردد. در حال حاضر آبخوان فاقد خروجی زیرسطحی بوده و عمده تخلیه توسط چاه های بهره برداری صورت می گیرد. بررسی کیفیت آب زیرزمینی نشان می دهد که شوری آب زیرزمینی به طور طبیعی به سمت خروجی دشت در مناطق شمال شرقی افزایش می یابد. این افزایش شوری با تغییرات زمین شناسی آبخوان یعنی ریزدانه شدن آبرفت و افزایش مقدار رس مطابق می باشد. به طور کلی تغییرات هدایت الکتریکی در گستره آبخوان آبرفتی سرخس روندی یکنواخت داشته و میزان آن از شرق به غرب افزایش می یابد. به طوری که از 2000 میکروموس بر سانتی متر در مجاور رودخانه به 6500 میکروموس بر سانتی متر در بخش غربی آبخوان می رسد.

کلیدواژه ها:

آبخوان سرخس ، هیدروژیولوژی ، هیدروگراف معرف ، کیفیت شیمیایی