بررسی زمینه های ایجاد همسازی میان عناصر معماری و تأسیساتی به کمک سیستم فتوولتائیک

چندی است که حوزه معماری به واسطه حضور تکنولوژی سلول های فتوولتائیک شاهد تحولی چشمگیر در انرژی مورد نیازمصرفی است . هرچند که مقوله انرژی در ساختمان مسئله ای با پیشینه ای تاریخی است و بسیاری از معماران ما در دوران شکوفایی معماری سنتی، تمهیدات قابل توجهی را در این راستا اندیشیده اند، با این حال تکنولوژی سلول های فتوولتائیک با ورود مستقیم خود در عناصر معماری، اخیراً افق های تازه ای را پیش روی معماران و مهندسان این حوزه قرار داده است. با توجه با این که منبع تغذیه سلول های فتوولتائیک نور خورشید می باشد، لذا محل قرارگیری سلول ها، جداره هایی از ساختمان است که زمینه مناسبی برای تابش مستقیم نور خورشید دارا باشند. از این رو محل استفاده تایل های فتوولتائیک، غالباً جداره های بیرونی و سطوح خارجی بام ساختمان می باشد. لذا این عناصر تأسیساتی تأثیر قابل توجهی بر مشخصه های فرم معماری از خود به جا می گذارند. در این شرایط، همسازی میان عناصر معماری و تأسیساتی به منظور دستیابی به کلیت واحد، یکی از مهمترین مسائل پیش روی مهندسین معماری و طراحان سیستم فتوولتائیک می باشد. مقاله پیش رو با نقد و بررسی میزان موفقیت طراحان عرصه معماری و تکنولوژی فتوولتائیک در ایجاد وحدت میان عناصر شکل دهنده کلیت معماری، به بررسی زمینه های گسترش همسازی اجزای معماری و تأسیساتی به واسطه سیستم فتوولتائیک می پردازد.

کلیدواژه ها:

فتوولتائیک ، سلول خورشیدی ، همسازی ، تاسیسات ، معماری