تغییرات فیزیولوژیک مرتبط با سن اهمیت کلینیکی آنها

مقدمه: با افزیش سن تغییرات فیزیولوژیک در همه ارگان ها اتفاق می افتد. برون ده قلبی کاهش، فشار خون افزایش آترواسکلروز گسترش می یابد. اختلال در تبادل گازی، کاهش ظرفیت حیاتی آهسته شدن جریان بازدمی پدید می آید. کلیرانس یا پاکسازی کراتنین با افزایش سن بالا می رود، هر چند که سطح کراتنین به دلیل کاهش تولید مرتبط با سن کراتنین ثابت می ماند. عمدتا تغییرات عملکردی به دلیل تغییر الگوهای حرکتی است. گاستریت آتروفیک تغییر در متابولیسم داورهای کبدی در کهنسالی رایج است. افزایش پیشرونده قند خون با افزایش سن پوکی استخوان ناشی از کاهش توده استخوانی، بعد از دهه چهل زندگی مشاهده می شود. آتروفی اپیدرم پوست با افزایش سن، ناشی از تغییر در کلاژن الاستین پوست منجر به کاهش یا از دست دادن تون الاستیسیته می شود. توده بدنی بدون چربی به دلیل آتروفی از دست دادن توده عضلانی کاهش می یابد. کاهش توده عضلانی منجر به تغییرات تحلیل برنده در مفاصل می شود که این تغییرات محدودیت حرکتی در کهنسالی را توجیه می کند. همچنین تغییرات فانکشن سلول های عصبی نوروترانسمیتری قابل مشاهده است. یکی از مباحث روز دنیا یافتن مارکرهای پیری است که با استفاده از آنها بتوان فرایند فیزیولوژیک پیری را مدیریت نمود.بحث نتیجه گیری: چنین تغییرات وابسته به سن ضرورت مدیریت درمانی در افراد سالخوره را می طلبد. به دلیل تغییر در متابولیسم، تغییر در پاسخ دهی به داروهای مورد مصرف رایج موجب می شود که دوز دارویی لازم تغییر کند نیاز به برنامه های پیشگیرانه منطقی رژیم غذایی ورزشی برای به تاخیر انداختن یا معکوس کردن این تغییرات ضروری به نظر می رسد. همچنین بررسی مارکرهای پیری ممکن است در تاخیر انداختن یا معکوس کردن فرایند موثر باشد.

کلیدواژه ها:

پیری ، تغییرات فیزیولوژیک ، مارکرهای پیری.