اثربخشی مهارت تاب آوری بر امید به زندگی ، سلامت روان و تاب آوری زنان و دختران استان خوزستان

هدف : تاب آوری با فراهم ساختن یکسری پاسخهای شناختی-رفتاری و هیجانی مناسب در موقعیتهای بحرانی موجب افزایش سلامت روان و امید به زندگی و عملکرد بهتر میگردد،لذا هدف از پژوهش حاضر اثربخشی مهارت تاب آوری بر امید به زندگی ، سلامت روان و تاب آوری زنان و دختران استان خوزستان می باشد.روش پژوهش :از نوع نیمه تجربی پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه می باشد،ابزار بکارگرفته شده عبارتند از:پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون،پرسشنامه سلامت عمومی GHQ28 و امید به زندگی حلاجیان ،حجم نمونه 600 نفرزن و دختر بودند که توسط 20 موسسه در استان خوزستان و هرموسسه، آموزش 15 نفر را بعهده داشت که به روش تصادفی ساده انتخاب شدند (300 نفرگروه گواه و 300 نفرگروه آزمایش) بودند که در آغاز برای هردوگروه پیش آزمون اجرا شد و سپس مداخله آزمایشی طی 10 جلسه هرجلسه (90دقیقه) و هرهفته دوبار برروی گروه آزمایشی اجرا شد ، پس از پایان برنامه از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد،برای تحلیل داده ها بعد از بررسی نرمال بودن داده ها و برابری واریانس ها از آزمون تحلیل کواریانس چند متغیره مانکوا و یک متغیره آنکوا جهت اثریخشی تاب آوری استفاده شد .نتایج نشان داد :که آموزش مهارت تاب آوری توانسته است میزان سلامت روان ،تاب آوری و امید به زندگی زنان و دختران را افزایش دهد.نتیجه گیری: مهارت تاب آوری به عنوان یک فرایند پویای روان شناختی پاسخهای افراد را در موقعیت های مختلف زندگی بخصوص مواقع بحرانی تحت تاثیر قرار داده و باعث انعطاف پذیری افراد در موقعیت های حساس زندگی میشود،لذا با توجه به نتایج پژوهش ضروری است در جهت توانمندسازی زنان و دختران و افزایش امید به زندگی و سلامت روان آنها ، آموزش تاب آوری به عنوان عامل محافظتی در مقابل عوامل خطر سازآینده مورد توجه قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، امید به زندگی ، سلامت روان