رویکردی تطبیقی بر استرداد و سقوط دعوا

زوال دادرسی به جهات مختلف و اسباب متعدد و متفاوتی صورت میپذیرد که استرداد دعوا یا استرداددادرسی یکی از آن اسباب بوده و تقاضایی است که از سوی خواهان اصلی یا هریک از دعاوی طاری بهمنظور رفع اثر از دعوایی که به طور رسمی در دادگاه و مرجع قضایی طرح و اقامه شده به عمل می آید وتقریبا دارای همان آثاری است که بر استرداد دادخواست مترتب میشود، به طوری که پس از استرداد دعوا درمقطع زمانی و قانونی آن، نه تنها اشتغال و تکلیف رسیدگی به آن از دوش دادگاه برداشته میشود، بلکهخوانده یا خواندگان دعوا نیز از تکلیف به پاسخ و دفاع در مقابل دعوای مطروحه معاف می گردند و دادگاهقرار رد دعوا صادر میکند. در شرایط استرداد دعوا، موضوع سقوط دعوا نیز مورد توجه بوده است و درصورتی که خواهان از دعوای خود به کلی صرفنظر نماید، در این صورت قرار سقوط دعوا صادر میشود. باتوجه به چنین رویکردی، هدف از این پژوهش، مطالعه تطبیقی استرداد و سقوط دعوا در حقوق ایران وفرانسه و انگلیس میباشد. در نهایت خواهیم یافت که مقررات کشور فرانسه و انگلیس در این زمینه کاملتربوده، به طوری که منجر به استنباط صحیح دادرس از موضوع مذکور و اعمال قانون در موارد مختلفمیباشد، اما در حقوق ایران، استرداد و سقوط دعوا فقط در قالب ماده 107 قانون آیین دادرسی مدنی مصوب1379 گنجانیده شده و تنها رویه قضایی موجود میتواند در برخی از موارد اختلاف نظر و ابهام پاسخگوباشد و در بیشتر موارد از ضمانت اجرای لازم برخوردار نیست.

کلیدواژه ها:

استرداد دعوا ، استرداد دادخواست ، سقوط دعوا ، زوال دادرسی ، ختم دادرسی