کلپا و هورپا

زبان ها و گویش های بومی ایرانی که خوشبختانه شمار آنها نیز بسیار است، گنجینه هایی اند گران ارز از واژه های ناب ونژاده و گاه، بس دیرینه که راه به هراره های دور نیز در تاریخ و فرهنگ ایران می توانند برد. یکی از دانش های گرانمایه و برین پایه، در دیرین شناسی فرهنگی، هرآینه، زبان شناسی در زمانانه یا تاریخی است؛ به ویژه گرانسنگ ترین و گسترده ترین شاخه آن: واژه شناسی تاریخی. در این دانش به شیوه ای در زمانانه، سرگذشت واژه را می کاویم و بر می رسیم و از نوترین ریخت یا کاربرد و معنای آن، به کهن ترین این دو می توانیم راه برد و دست یافت. واژه شناسی تاریخی را، از نگاهی فراخ و فراگیر، در دو بخش بنیادین می توانیم گنجانید: ریخت شناسی یا آواشناسی تاریخی واژه و معنی شناسی تاریخی آن. به یاری کندوکاو در این دو زمینه و قلمرو واژه، می توانیم سرگذشت آن را در ررازنای زمان، از دیرترین روزگاران تا کنون بپژوهیم، آشکار بداریم و بر پایه این سرگذشت، به کاوشی دلنشین و دیرین شناسانه نیز، در فرهنگ ایرانی و پیشینه نیاکانی، بپردازیم و دست دربازیم.

کلیدواژه ها:

گویش های بومی ، زبان شناسی ، کلپا ، هورپا